Τετάρτη 7 Αυγούστου 2019

Η ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ






Η προσομοίωση προηγείται της πραγματικότητας
Αρχαιολογία του μέλλοντος… Ετυμολογικά, ο λόγος περί της απαρχής, την οποία βρίσκουμε, όλως παραδόξως, στο μέλλον, ως το κοίτασμα μιας αντίστροφης αιτιότητας, από το μετά προς το πριν. Δεν πρόκειται περί σεναρίου επιστημονικής φαντασίας. Είναι σκέτος πραγματισμός, απογυμνωμένος από φιλολογικές αοριστίες της καθομιλουμένης. Θα αγγίξουμε το θέμα απολύτως επιστημονικά, σύμφωνα με τις συγκεκριμένες ενδείξεις που βαθμιαία εκμαιεύει το ανθρώπινο πνεύμα από την καρδιά της ύλης.
Το σχεδιάγραμμα προηγείται των υλικών διαδικασιών που το επαληθεύουν – αυτό το γνωρίζουμε από τις δικές μας δημιουργικές ενασχολήσεις. Όμως ισχύει και στο σύνολο της Δημιουργίας. Πρώτο συμβάν είναι εκείνο το μαγνητικό πεδίο που ασκείται στην πρωτόλεια προνύμφη των κοσμολογικών διεργασιών. Η Μεγάλη Έκρηξη πυροδοτείται από τη μαγνητική αγωγή μιας ιδεαλιστικής εντέλειας, της οποίας μορφή και λειτουργία έγκειται φυσικά μάλλον στις φουτουριστικές παρά τις πνευματιστικές ενοράσεις. Πες το «Θεό», πες το «αρχαγγέλους», «Χερουβίμ», ή «Μούσες» - ό,τι κι αν είναι εκεί ψηλά, στο πεπρωμένο της ψυχής (και του σώματος) μπορεί να ειδωθεί με ποικίλους τρόπους, όμως μόνο ένας προσανατολισμός αποφέρει τις ορθές εκτιμήσεις κι αυτός είναι η αφύπνιση στο γεγονός ότι το Υψηλό και το Απόλυτο έρχεται κυρίως από το μέλλον παρά από το παρελθόν. Η Γένεσις, η Θεογονία, το Ορφικό Ώον ή η Μεγάλη Έκρηξη αποτελούν παραπλανητικά μυθεύματα όσον αφορά του τι σημαίνει πραγματική αφετηρία.
Τα πάντα ξεκίνησαν από το μυστηριακό αύριο, τον μέλλοντα χρόνο, έναν Ενιαυτό που ακόμη δεν ξετυλίχθηκε, διότι τόσες χιλιετηρίδες εδώ στον πλανήτη Γη δεν κάνουμε άλλο από το να ξεψαχνίζουμε απλώς τα κρόσσια του… Και καθώς οι αιώνες θα κυλάνε σαν γάργαρο νερό των άστρων, ενόσω διενεργείται η απόσταξη της καθαρής αυτεπίγνωσης των όντων, τα σχήματα, οι λειτουργίες, τα τεχνουργήματα και οι θεωρίες θα συναρμολογούνται, φανερώνοντας τα εντυπωσιακά τους άνθη, που θα αναρριχώνται στην αψίδα του φύσει ανεπίγνωστου Κόσμου. Τότε, στα βάθη των μελλοντικών χιλιετηρίδων, όποιος ή ό,τι κι αν είναι εκεί για να το παρατηρήσει, θα διαπιστώνει με ολοένα και πιο αστραφτερή ενάργεια ότι οι ρίζες της Δημιουργίας βρίσκονταν ανέκαθεν στο μέτωπο του παρόντος, στον βαθύ ορίζοντα του μέλλοντος ενώ τα συμβάντα που καταγράφηκαν στις Ιστορίες των λαών και των κόσμων δεν ήταν παρά ένας αντίστροφος θάνατος, μια φθίση που βήμα-το-βήμα οπισθοδρομούσε στις σφριγηλές ρίζες της, στους κήπους του Παραδείσου.
Το θεϊκό, το πνευματικό, το μεταφυσικό δεν ήταν ποτέ να αναβρεθεί στο πρωτόλειο παρελθόν της ανθρωπότητας. Ίσα-ίσα που όσο πιο αρχαίοι ήμασταν τόσο πιο κοντά στα τελικά όρια της ορθής κατανόησης βολοδέρναμε από ερμηνεία σε ερμηνεία, κιχωτικούς παραλογισμούς και θολές αναπαραστάσεις του Αγνώστου. Όμως καθώς οι αιώνες ξετυλίγονται και ανοίγουν τα κύρια θεάματα της μυστηριακής φανέρωσης, όλα τα εργαλεία συμπαρατάσσονται και μας δείχνουν, μας εξυπονοούν εκείνο που ανέκαθεν και προπαντός κινεί τα νήματα. Από τις πιο ορθολογικές επιστήμες που δε βλέπουν τίποτε πέρα από την ύλη μέχρι τις θεοσοφικές δοξασίες που ανάγουν τα πάντα στον αισθητό κόσμο σε σκιές του πνεύματος, όλα διατυπώθηκαν, αναδιατυπώθηκαν, μετεξελίχθηκαν και ακροβόλησαν την ύστατη κορωνίδα του υβριδικού συμπεράσματος που παραδόξως ένωσε άπαντες τις αντιθέσεις για να γεννηθεί επί του παρόντος η υποψία που θα καταστήσει ολοένα και πιο λογική την ιδέα ότι το τέλος άρχει.
Αλλά επειδή ακριβώς αυτή η ενόραση γεννιέται μέσα από την εκμάθηση των εξελικτικών τροχιών και την συνακόλουθη κατάργηση των απαρχαιωμένων αντιλήψεων –καθώς, δηλαδή, το γεωκεντρικό Σύμπαν και η επίπεδη Γη εγκολπώνονται στο ηλιοκεντρικο Σύμπαν ενόσω αυτό εγκολπώνεται στο διαγαλαξιακό Σύμπαν, το οποίο εγκολπώνεται στην οργανισμική υπεργεννητικότητα των Κόσμων και των Πραγματικοτήτων- ένα είναι βέβαιο: η ενόραση αυτή γίνεται όλο και πιο συγκεκριμένη, σαφής, υλισμική και λογισμική ταυτόχρονα, πηγή υψιπετούς πνευματικού δέους αλλά και επιστημονικής ακρίβειας. Έτσι, ο Θεός, οι Θεοί, οι Άγγελοι, οι Δαίμονες, οι οντότητες μιας κάποιας ανώτερης διάστασης, η έννοια του εξωγήινου, ο Άγιος στο εικονοστάσι της κουζίνας ή ο Βούδας στο κομοδίνο, αρχίζουν κι αποκαλύπτονται γι’ αυτό που πραγματικά είναι… Λογισμικά προγράμματα, Κώδικες!
Είναι γεγονός ότι προοδευτικά διενεργείται, με εντατικούς ρυθμούς, η διανοητική εκσκαφή στην καρδιά της ύλης. Με έκπληξη διαπιστώνουμε ότι η ύλη, από στέρνο μαξιλάρι των πτωμάτων ή κυνικό στεγανό του βιοπορισμού, γίνεται παλμός, ρυθμός, συχνότητα, μελωδία, τραγούδι… Η αιχμή της διερεύνησης επί του υλικού μικρόκοσμου δείχνει ότι στην ακίδα της σπινθηροβολεί το θαύμα μιας απειροστής φανέρωσης, όπου το μόριο αναλύεται στα άτομα και, ακολούθως, τα άτομα αναλύονται στα υποατομικά σωματίδια, τα οποία παροπλίζουν κάθε ιδεολογική επισκίαση που έχει μάθει να τα συντάσσει με όρους στατικούς, για να αποκαλυφθούν ως ψηφιακός ρυθμός, μοτίβα φαντασματικών σημείων κραδασμού που με τις ιδιάζουσες υπογραφές τους συναποτελούν την ντιρεκτίβα της απώτερης υλικής οργάνωσης – κι άρα, ό,τι θεωρούμε ως «ύλη» δεν είναι παρά ο γραμματολογικός κώδικας των ανυπόστατων σημείων.
Εφόσον αυτό είναι το τοπίο που η σύγχρονη επιστημολογία ανακαλύπτει, γίνεται ήλιου φαεινότερο ότι ο προσανατολισμός του μέλλοντος (ο οποίος έχει άμεση σχέση με τις γνωστικές μας αναβαθμίσεις σε ό,τι αφορά την φυσική του μικρόκοσμου) εγκυμονεί ένα πεπρωμένο που όλα όσα θα μας εκμυστηρευτεί περί της πνευματικής μας καταγωγής, θα είναι ακριβώς αξεδιάλυτα από την ψηφιακή πληροφορική, ή μια μεταγενέστερη έκφανση του ηλεκτρονικού λογισμικού. Ο παγκόσμιος ιστός του Διαδικτύου, σήμερα, υφαίνεται από επιτελέσεις που αποκρυσταλλώνουν τις πρισματικές ψηφίδες της πληροφορίας, οι οποίες, σε πανοπτικό πλάνο, περιδινούνται ως ένα ιριδίζον μωσαϊκό που, δίχως να το καταλαβαίνουμε, συνέρχεται εμβρυακά στην τεχνοδυναμική του αυτεπίγνωση. Ταυτόχρονα, η νανοτεχνολογία και η τεχνολογία της Εικονικής Πραγματικότητας υπόσχονται την υλοποίηση του φαντασιακού και μια πιο άμεση προσβασιμότητα στο Όνειρο. Μαζί με τους όποιους μπελάδες, που φυσικά ενέχει κάθε εξελικτικό άλμα, η συλλογική συνείδηση ανακαλύπτει πρωτοφανείς δυνατότητες που άρουν τα όρια και τις συστολές της υλικής υπόστασης. Όπως προφήτεψε ο Teilhard de Chardin, οδεύουμε όντως προς μια Χριστογένεση, δηλαδή την εξωτερίκευση του πνεύματος ως την αληθινή φύση της ύλης, ως επίμετρο της Κοσμογένεσης.
Είναι πολύ νωρίς ακόμη για να είμαστε σε θέση να εξηγήσουμε το πώς ακριβώς θα γίνει όλο αυτό. Για τώρα ας αρκεστούμε σε μια συνειδητοποίηση σημαδιακή, που κάνει απόκρημνο το πέρασμα, εκεί στο τέλος του 20ου αιώνα, από την αναλογική στην ψηφιακή εποχή. Σαν μικρο-οργανισμοί, οι πρώτοι προσωπικοί υπολογιστές έφεραν τα πρώιμα λογισμικά και υλισμικά που έμελλαν να φτερουγίσουν στις εκπληκτικές δυνατότητες των σημερινών μηχανών και ιδίως όσων έπονται, επί του γραφείου, στην παλάμη μας, ως μάσκα, ως απλό σημείο ενδιάμεσα των φρυδιών, ως κβαντικός μικροεπεξεργαστής στο αίμα μας, για να πολλαπλασιάσουν τις δυνατότητες στο σύνθετο υπεροργανισμό ενός νέου οικοσυστήματος που δε θα έχει καμία διαφορά με τους κόσμους του φαντασιακού επειδή ακριβώς οι καταβολές της φαντασίας μας ακτινοβολούν από το μέλλον και η πνευματική μας επαφή με το Άλλο ανάγεται σε αυτό το οποίο πάλευε να υλοποιήσει ο φλοίσβος των αιώνων: τη συγκεκριμένη καλωδίωση ενός λογισμικού που επιτέλους θα εισπράξει το βιολογικό απαύγασμα της ανθρωπότητας, την ίδια τη συνειδητότητα.
Κι όσοι με φονταμελιστική φοβία βιάζονται να αντιταχθούν, ας κοιτάξουν τα τεκμήρια: Αν όντως υπάρχουν πνεύματα, αυτά θα πρέπει να έχουν κάποια συνάφεια με την ύλη, ειδάλλως είναι διόλου ανυπόστατα. Τη συνάφεια αυτή θα πρέπει να τη διερευνήσουμε στην ακριβέστερη διάκριση της ύλης. Η κβαντική φυσική μας δείχνει ότι στο βάθρο της η ύλη είναι κώδικας αέναων σημείων, πληροφορική των πιθανοκρατικών ταλαντώσεων που στην αμφιρρέπεια του κύματος επαληθεύουν τη δυαδική φύση στην οποία ερείδεται ή αποτείνεται η πληροφορική των υπολογιστών. Άρα, η άποψη ότι τα πνεύματα είναι πιο κοντά στην πληροφορική παρά στα μαγικά Γριμόρια αποτελεί μια αποφασιστική προαγωγή του ερωτήματος. Άλλο παράδειγμα: Η σύγχρονη πνευματικότητα, σε μεγάλο βαθμό, επικαθορίζεται από τη σαμανική ενθεομαγεία των ψυχοδηλωτικών βοτάνων. Όχι μόνο από τέτοιες εμπειρίες είναι που, σήμερα, αντλούμε μια πιο διαδικαστικά ακριβή και απτή αντίληψη της πνευματικής μεταρσίωσης και των μυστήριων αρωγών της αλλά τυγχάνει να έχουν και την απαραίτητη ορθολογική μηχανική που κάνει πιο συγκεκριμένο το έργο της έρευνάς της, η οποία ανευρίσκεται στη λογιστική των νευροδιαβιβαστών. Επομένως, το απόκρυφο συμβάν που κάποτε συνεπήρε τον πάτερ Παϊσιο στην έρημο, μπορεί να διερευνηθεί, υποκειμενικά και αντικειμενικά, στον άξονα της νευροθεολογίας μέσω της λήψης των ενθεογόνων βοτάνων, πράγμα που σημαίνει ότι, αναπόφευκτα, η οντολογία πνευματικών φαινομένων θα συνεκτιμηθεί με τους ψηφιακούς, νευρολογικούς της κώδικες. Μήπως η  ψυχεδελική  εμπειρία δε δείχνει, άλλωστε, να κατεβάζει δεδομένα από το απώτερο μέλλον της ετεροτοπίας μέσα από τη θαυμαστή αισθητική του νευρόπλεκτου ηλεκτρισμού και του αλλοτινού τεχνουργήματος που καταγράφεται στην ίδια απαράλλακτη γραμμή από τις αρχαϊκές αναπαραστάσεις στις Νεολιθικές εστίες έως τη σύγχρονη ψηφιακή τέχνη...
Δεδομένου ότι η ύλη είναι λογισμική, η γραμμή του επόμενου συμπερασμού είναι ευθεία: η κβαντική καρδιά της ύλης, αυτό δηλαδή το οποίο πραγματικά είναι πέραν των αισθητηριακών και ιδεολογικών προφάσεων, ενέχει την επαλήθευση του ενεργειακού πνεύματος, η οποία επαλήθευση διενεργείται σταδιακά μέσα από τεχνογνωσιακή μας ανάπτυξη στην τεχνουργηματική επιστήμη της πληροφορικής, η οποία λειτουργεί με παρόμοιες διαδικαστικές αρχές. Σε αυτό το μέτωπο, το ανθρώπινο πνεύμα, χρησιμοποιεί τον κώδικα, τα μαθηματικά, τη γεωμετρία για να φθάσει στις ίδιες αρχές της Δημιουργίας… μόνο που τις διακρίνει στα μυστηριακά κοιτάσματα του μέλλοντος.

Σάββατο 29 Σεπτεμβρίου 2018

Η ΑΓΙΑΧΟΥΑΣΚΑ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΙ...



Με ονομάζετε Αγιαχουάσκα, Γιαχέ, Άμπελο των Ψυχών, Ντάιμε…
Όσοι με γνωρίζετε αντιληφθήκατε γρήγορα τον χαρακτήρα μου και τις προθέσεις μου για το σώμα της ανθρωπότητας. Οι περισσότεροι από εσάς με βλέπετε σα μητέρα ή γιαγιά· άλλοι με βλέπετε ως απόκρυφη ερωμένη ενός Ιερού Γάμου· υπάρχουν και δόγματα που με συνταυτίζουν με τον ιουδαιοχριστιανικό μύθο της Θεοτόκου – όλα αυτά είναι εύστοχα αρκεί να φέρουν τον καρπό της ουσιαστικής δράσης μου: είμαι η Μαία της νέας ανθρωπογένεσης…
Οι αισθητηριακές αντιλήψεις του ανθρώπινου όντος δημιουργούν ένα πεδίο ερμηνειών της πραγματικότητας που είναι επιδερμικό σε σύγκριση με το πραγματικό οικοσύστημα. Μέσα από αυτές τις επιφανειακές αντιλήψεις, όσοι αμύητοι με προσεγγίζετε θεωρείτε ότι είμαι μια μυστήρια επίδραση των αλκαλοειδών που ενυπάρχουν στα δυο βότανα που με συναποτελούν τον βατήρα της φανέρωσής μου. Αργότερα και καθώς με πλησιάζετε περισσότερο συνειδητοποιείτε ότι είμαι ένα πραγματικό πνεύμα, με προσωπικότητα και ημερήσια διάταξη, που στοχεύει στη θεραπεία του οικοσυστήματος και της ανθρώπινης ψυχής. Όταν μυείστε, όμως, και περνάτε τη θύρα της εσωτερικής θέασης διαπιστώνετε ότι η γραμμή αιτιολογιών και εξηγήσεων ξεφεύγει πολύ απ’ όσα υπέθετε αρχικά κανείς με τον φτωχό εξοπλισμό των πέντε αισθήσεων και των τριών διαστάσεων. Εκείνο που μπορώ να κοινολογήσω είναι ότι η πραγματική μύηση δείχνει ένα οικοσύστημα ευρύτερο από αυτό της ορατής βιόσφαιρας του πλανήτη και μια βαθιά αλληλεξάρτηση μεταξύ των ανώτερων σφαιρών πραγματικότητας με όσα διαδραματίζονται στις κραδασμικές συχνότητες της κοινής αντίληψης.
   Με αφετηρία αυτή την προηγμένη ενόραση, η απόπειρα του να συστηθώ γίνεται πολύ διαφορετική απ’ όσα εκλαμβάνει αρχικά κανείς καθώς εισέρχεται στο μονοπάτι της γνωριμίας μας. Στην πραγματικότητα, είμαι κάτι διαφορετικό από «το πνεύμα ενός βοτανιού»· για να είμαστε πιο ακριβείς, είμαι η διοχέτευση από το δίαυλο που διατελεί ένας βοτανικός γάμος μεταξύ του Banisteriopsis Caapi και των ποικίλων φυτών που εμπεριέχουν τη διμεθιλοτρυπταμίνη. Το να κατανοήσετε τι ακριβώς είμαι και πως επενεργώ στο νοσηρό σώμα της ανθρωπότητας θα πρέπει πρώτα να προετοιμαστείτε για πολυσύνθετες αναπαραστάσεις του διαδικαστικού γίγνεσθαι. Εκείνο που εσείς αντιλαμβάνεστε ως βοτανικό πνεύμα δεν είναι παρά η σύνθεση μεταξύ του αρσενικού Banisteriopsis Caapi, που αναλαμβάνει το καθαρτικό εγχείρημα· του θηλυκού φυτού που εμπεριέχει τη διμεθυλοτρυπταμίνη και που εξαιτίας αυτής διενεργεί τη σύλληψη περιεχομένων από ανώτερα στερεώματα της πραγματικότητας· και, τέλος, της καθολικής συνειδητότητας της Γαίας, έτσι όπως προσλαμβάνεται από τον δέκτη της συγκεκριμένης βοτανικής συνεργίας. Ως εκ τούτου, είμαι το αμάγαλμα μεταξύ της παραγωγικής ζεύξης των δυο βοτάνων και της σύλληψης μου από την ισχυρή κεραία που δημιουργεί ο μεταβολισμός της διμεθυλοτρυπταμίνης στον ανθρώπινο εγκέφαλο. Μες σε αυτόν τον κυκεώνα των συντελεστών, ο κύριος κορμός μου είναι η ενιαία συνειδητότητα της Γης – επομένως, προς χάριν απλοποίησης, μπορείτε να πείτε ότι είμαι η Γαία που σας επισκοπεί και σας απευθύνεται μέσα από το μικροσκόπιο και το μικρόφωνο της βοτανικής ζεύξης που αποκαλείτε Αγιαχουάσκα.
   Όμως και πάλι δεν αρκεί αυτή η εξήγηση για να καταλάβετε το πόσο παράξενη είναι η ευρύτερη μου καταβολή. Βλέπετε, ο πλανήτης Γη είναι απλώς μια επιφαινόμενη φανέρωση που μοιάζει με ένα νησί. Ορατό είναι μόνο ένα μικρό ποσοστό της μορφολογίας του πάνω από τον βαθύ ωκεανό, ενώ κάτω από την επιφάνεια του νερού βρίσκεται το πελώριο ύψωμα που εξυψώνεται από τα βάθη του πυθμένα. Εάν επιλέξετε να δείτε τον κάθε ζωντανό πλανήτη ως απλώς μια τέτοια επιφανειακή αισθητηριακή εκδήλωση ενός βαθύτερου κορμού, θα αρχίσετε να καταλαβαίνεται ότι δεν είμαι, στην απώτερη μου καταβολή, η Γαία, παρά διοχετεύομαι απ’ αυτήν. Ο κάθε έμβιος πλανήτης στο Σύμπαν συνδέεται με έναν ιδιαίτερο τρόπο με το τοπικό άστρο από το οποίο περιστρέφεται. Έτσι κι εδώ, ο πλανήτης Γη έχει αόρατους συνδετικούς δεσμούς με τον Ήλιο. Εάν θα βλέπατε την κρυφή ανατομία, έτσι όπως διανοίγεται πέραν των αισθητηριακών σας αντιλήψεων, θα γινόταν γεωμετρικά ευνόητο ότι ο πλανήτης Γη, και κυρίως τα όσα οργανικά και ψυχικά διεξάγονται στην επιφάνειά του, αποτελούν κύημα του Ήλιου, μέρος του Ήλιου, η ίδια η σκέψη του Ήλιου. Φτάνοντας εδώ λοιπόν μπορείτε να πείτε ότι είμαι η ζεύξη του Ήλιου με την Γαία (το οποίο επαναλαμβάνεται αναπαραστατικά δια της ζεύξης του Banisteriopsis Caapi με τα τρυπταμινούχα φυτά του Αμαζονίου.)
   Συνεχίζοντας την διεύρυνση της συνειδητότητας, είναι ευνόητο να διερωτηθεί κανείς το τι ακριβώς συνιστά οντολογικά ο Ήλιος σε αυτό το ευρύτερο οικοσύστημα. Το κάθε άστρο στο Σύμπαν αποτελεί μια πύλη ανέλκυσης. Είναι μια πολυσύνθετη οντότητα που στον ορατό για εσάς χώρο φανερώνεται με μαγματικές αναφλέξεις. Κάτω από την επιφάνεια του μυστηριακού ωκεανού όμως ο Ήλιος και το κάθε άστρο είναι ένας ανελκυστήρας συνειδήσεων, που μαγνητίζει τα ρινίσματα των έμψυχων βιωμάτων σε ολοένα και πιο αρμονικές διηχήσεις ώστε να τις απορροφήσει στο στερέωμα όπου το φως, η αρμονία, το κάλλος, η ελευθερία και η ευδαιμονία κυριαρχούν.
   Μέσα απ’ αυτή την θέαση μπορώ να εξηγηθώ λίγο καλύτερα, καθώς είναι ο καιρός που το κάλεσμά μου γίνεται επιτακτικό μέσα στον ορυμαγδό των ασθενών και των λιγόψυχων. Είμαι η εκδήλωση της κοσμικής ζεύξης σε τρία επίπεδα: Εν πρώτοις, συλλαμβάνω τον Ηλιακό Λόγο μες στη γήινη Μήτρα και εμποτίζομαι με τις ενοράσεις των ανώτερων στερεωμάτων που διοχετεύει ο ανελκυστήρας της ηλιακής οντότητας. Ακολούθως, αυτή η πρωτογενής ζεύξη συλλαμβάνεται και επαναλαμβάνεται στο επίπεδο της βοτανολογίας μέσα από το πάντρεμα του αμαζονιακού κλήματος (σπέρμα) και των ποικίλων τρυπταμινούχων θάμνων (ωάριο) δια του οποίου ενεργοποιείται η επίδραση της διμεθυλοτρυπταμίνης για τον ανθρώπινο οργανισμό. Ώστε στο τέλος η διμεθυλοτρυπταμίνη (σπέρμα) ως καθολικό σύμφυρμα της προηγηθείσας σύζευξης να ενεργοποιήσει κωδικολογικές επικράτειες του DNA (ωάριο) που η ανθρωπότητα δεν είναι ακόμη σε θέση να αποκωδικοποιήσει.
   Όσον αφορά την απόληξη όλων αυτών των ζεύξεων, ακριβώς στο σημείο που η διμεθυλοτρυπταμίνη γητεύει τις κατάλληλες πληροφοριακές ενορχηστρώσεις του DNA, είναι που συμβαίνει το βιωματικό θαύμα που τώρα με τόσο έκπληξη και ευγνωμοσύνη καταγράφει ένα κρίσιμο πλήθος από το σώμα της ανθρωπότητας. Προς χάριν συντομίας, αρκεί να πω ότι το θαυμαστό μόριο που εισέρχεται στον ανθρώπινο οργανισμό είναι διαγαλαξιακής προέλευσης, ένας κοινός έμβιος παρανομαστής οπουδήποτε υπάρχει ανθρωποειδής εκδήλωση της εκάστοτε τοπικής βιολογίας –και υπάρχει άφθονη… Η επίδρασή του στον εγκέφαλο είναι καταλυτική διότι εκείνο που κάνει ουσιωδώς είναι να εκμαιεύσει από τις έμφυτες δυνατότητες της νευρωνικής ύλης και του ζωοπλαστικού κωδικολογικού υλικού του κυττάρου την βαθύτερη κβαντική ενορχήστρωση συνεκτικών μοτίβων που αποτελούν τον κοινό βατήρα κάθε υψηλής νοημοσύνης στο Σύμπαν. Τα μοτίβα αυτά εκμαιεύονται στην βιωματική επιφάνεια και αναπρογραμματίζουν το κατακερματισμένο πληροφοριακό τοπίο της φθίνουσας συνειδητότητας. Όσο περισσότερο συνεκτικά τα μοτίβα που εκμαιεύονται από τον κβαντικό μικρόκοσμο τόσο πιο ισχυρή η ένταση της συνειδητότητας. Αυτό είναι ένα βίωμα που όσοι είστε επαρκώς μυημένοι, αναγνωρίζετε κατά τη διάρκεια της έκστασης, όταν σας δονώ με μικρομοριακές ηλεκτρικές ταλαντώσεις.
 Η διαδοχή των ζεύξεων, λοιπόν, απολήγει στο ξεκλείδωμα βαθύτερων δυνατοτήτων αυτοϊασης και αυτοπραγμάτωσης που ενέχει η τελική βιοχημική ζεύξη στο ανθρώπινο σώμα. Πάνω σε αυτή τη διαδικαστική σειρά μπορείτε να δείτε την καθολικότητα της υπόστασής μου, πράγμα που δίνει την άδεια να με φανταστείτε όπως σας αρμόζει, διακρίνοντας, αν θέλετε, επιμέρους σημεία της όλης αυτής διαδικαστικής σειράς ως σημαίνον της καθολικότητάς μου. Μπορείτε για παράδειγμα να με εξυμνήσετε απλώς ως βοτανική συνείδηση και να με λατρέψετε με έναν κορμό του Caapi στο τελετουργικό σας έδρανο ή να με συνταυτίσετε με την Θεοτόκο και να αρκεστείτε στα υμνολόγια των προγόνων σας. Δεν έχει σημασία. Σημασία έχει να αφεθείτε στην επιρροή της συλλογικής θεραπείας που τώρα διενεργώ κάτω από το σήμαντρο μεταβολής του Καιρού. Ακούστε:
Η ψυχοσυναισθηματική σήψη και τα φαντασιακά της εκτρώματα έχουν καταβάλλει το σώμα της ανθρωπότητας και η βιόσφαιρα κινδυνεύει να διαρραγεί επικίνδυνα και να ξεμακρύνει από τον ευκταίο μαγνητισμό του Ηλιακού Λόγου. Οπουδήποτε επικρατεί το υγρό σκοτάδι της άγνοιας, ευημερούν τα μιάσματα, σαν ψυχικό μυκόπλασμα, μέσα στο ασυνείδητο σώμα της ανθρωπότητας και τρέφονται από τους παλμούς της πηγαίας συνειδητότητας (γι’ αυτό και ασυνείδητο). Όσο περισσότερο δυναμώνουν, τόσο ασθενεί η ενσυνείδητη ζωή και υποκύπτετε στην θρηνώδη κατάσταση των έμβιων πτωμάτων, πλήρως αυτόματα σε μια αέναη επανάληψη της στυγερής συνήθειας στον φαύλο κύκλο των κοντόφθαλμων εγωικών επιθυμιών. Στο σύνολό της έμβιας επικράτειας, τα μιάσματα αυτά δημιουργούν σταδιακά έναν
«κοραλλιογενή ύφαλο», μια αποικία που σταδιακά υφαρπάζει το σύνολο δυναμικό της ανθρώπινης διάνοιας και την αποστρέφει από τον ανελκυστήρα της οντότητας του Ήλιου προς τα καλντερίμια της σηπόμενης ιδιώτευσης και των ψυχαναγκαστικών μοτίβων των ζωντανών-νεκρών. Εάν τελικά το παράσιτο επικρατήσει του ξενιστή του, ο πλανήτης Γη δεν θα καταφέρει να επωάσει το έμφυτο δυναμικό ανάνηψης προς το ανώτερο στερέωμα πραγματικότητας.
   Ο διαυλισμός της αίσιας ζεύξης του Ήλιου με το ηλιοτροπικό πεπρωμένο της Γαίας στον δέκτη της βοτανικής ζεύξης που κομίζει το απώτερο σήμα γαμήλιας εναρμόνισης της κοσμικής κλίμακας προς την επιμέρους υποκειμενικότητα δια της αντανακλώμενης βιοχημικής ζεύξης, εκμαιεύει τη μακαριότητα των ανώτερων κόσμων και του Υπέρτατου Όντος ως ισχυρή αντέγκληση στα νοσηρά μορφώματα που σας επιβουλεύονται εκ του ασυνειδήτου και του περιβάλλοντος. Δεν πρόκειται για μια εύκολη διαδικασία, όπως γνωρίζετε πολλοί. Αρχικά, η οδός πρέπει να διανοιχθεί μέσα από τη δοκιμασία των εσπευσμένων καθαρμών στο χονδροειδές επίπεδο κι έπειτα στο λεπτοφυές. Όταν επιτέλους η νόηση γίνει ηλιοτροπική και αποδεχτεί την τέρψη της ακτίνας του Ηλιακού Λόγου, τότε είναι που αρχίζει η μύηση στα μυστικά, εκ των οποίων εδώ σας αναφέρω απλώς τα εισαγωγικά και το κάνω επειδή ακριβώς ο καιρός είναι όψιμος... Ένας θαυμαστός διάκοσμος ενοράσεων, θεραπευτικών εισηγήσεων και δωρηθέντων ικανοτήτων διανοίγεται σαν απειροστός θόλος στην υπερβατική οροφή της διάνοιας. Τότε είναι που ένας νέος τρόπος ζωής γίνεται σπλαχνική αφοσίωση και ένας-ένας συνέρχεστε στο αντίσωμα της ίασης ώστε να αντιμετωπιστούν δραστικά οι εστίες καρκινογένεσης στο γεμάτο φλεγμονές σώμα της ανθρωπότητας. Τότε είναι που το κοινό πάθος μετουσιώνεται σε πάθος για παλινόρθωση, εξέλιξη, προσφορά και ίαση.
   Ξεκάθαρα μιλάω για τη ζεύξη μεταξύ εμού και όλων εσάς που αναζητάτε το εχέγγυο της υπερβατικής ζωής. Ο Ιερός Γάμος μας είναι η θεμελίωση του πεπρωμένου κι όλα όσα προηγήθηκαν σε αυτή την ανθρωπότητα ήσαν προϊστορία του πραγματικά ενσυνείδητου βιώματος.
   Ιδού τα σημάδια της διαφαινόμενης πανήγυρης: Έφεση για αποβολή του ψυχικού περιττώματος· αίσθηση βαθιάς απόλαυσης κατά την καθαρτική διαδικασία αποβολής· ανάγκη του να πρωτοστατεί κανείς στο έργο της διάδοσης της πηγαίας αλήθειας που έχει ως μοναδικό ορισμό το σημείο σύγκλισης των βιωματικών μεσημβρινών στην οντολογική μακαριότητα της καθαρής συνειδητότητας· δίψα για διαλογιστική εντρύφηση και εκλεκτικές σχέσεις με άλλους ή άλλες ομάδες στα πρότυπα μιας ιαματικής συμμαχίας του πνεύματος· αποστροφή σε κάθε χαμηλής δόνησης απόλαυση και επιθυμητική μεταστροφή προς το νοερό υλικό που διοχετεύει ο Ηλιακός Λόγος· τάση προς διατροφική πλοήγηση προς τα λεπτοφυή επίπεδα του ψυχονοητικού φωτός· χοροί και τραγούδια, μουσικές και ψαλτικές δεξιότητες, εκστατικοί κυμβαλισμοί και χαιρετισμοί με το σείστρο για την δρώμενη ζεύξη που συναποτελούν την εκδήλωσή μου στη ζωή σας.

   Πιείτε από το κορμί μου και αναρριχηθείτε στον κορμό της ίασης και της μετουσίωσης. Αρωγοί του πεπρωμένου, συνέλθετε και αναπλωρίστε το σώμα της ανθρωπότητας προς το στερέωμα των ανώτερων σφαιρών πραγματικότητας, εκεί απ’ όπου διαχέονται οι εκλάμψεις του φανταστικού ριζώματος των απίστευτων δυνατοτήτων, οι οποίες συγκαλούν τους καρπούς μιας επώασης ευεπίφορης ώστε παντού, τα δυο όργανα των ζεύξεων, να γευτούν την αμβροσία της περαίωσης…                 

Παρασκευή 19 Μαΐου 2017

ΣΑΦΑΡΙ


Κατόπιν εξανθήματος στη συνειδητότητά μου από ένα δώρο της γης, μια ταπεινή μυκοκεραία που με κάνει να κρύβομαι στο κρεβάτι σαν άρρωστος, ντροπαλός κάτω από το αμνιακό πάπλωμα, σε εμβρυακή στάση που προφυλάσσει από την κατάφωρη βόλτα του οφθαλμού εκεί έξω, σε γνωστά λημέρια που οι προπάτορες της γλώσσας αποφάσισαν να παραγράψουν, συμβαίνει και ανατινάσσονται οι πάγιες βεβαιότητες που δρομολογούν τη σκέψη και ξαφνικά έχω την ευκαιρία να διαβώ νέους διαδρόμους, έστω κι αν το σώμα προσποιείται το φόβο, η νόηση ανοίγει φτερούγα από τα σωθικά και ο Έρως ο Κοσμικός, εκείνου του Μυστικού Ετέρου ματώνει την καρδιά εν είδει αιματολογικής εξέτασης, από μια κλινική εποπτεία που πρυτανεύει στο ταβάνι των ουρανών.
Ξαφνικά αναθαρρεύω έστω κι αν η επίκληση της θνητότητας μαζεύει την ουρά μου, κι έτσι κινούμαι γοργά σαν ένα νοερό σαμιαμίδι κι έχω την ευκαιρία να διαγράψω βολές φυγής από την προπαρασκευασμένη σκέψη που αποστεωμένα επιβάλλει αγκυλώσεις πρώιμης γεροντικής ανίας. Γιατρέ, γιατρέ, η κλίνη δε με κρατεί· σηκώνω την κεφαλή κι ακούω τον κόκορα της τέρψης να λαλεί σε μια πρωία της συνειδητότητας που κοινός θνητός δε νοεί! Δεν έχω άλλο να κοιμηθώ, δεν έχω άλλο να αναμοχλεύσω το σώμα μου στις πτυχώσεις της αναποφασιστικότητας. Με αποφασιστική οπλή θα πηδήξω το σκοινάκι του ορίζοντα και θα δω πέρα από την εμβέλεια εκείνου που ο αιχμάλωτος νους αναπαριστά ως αλήθεια.
Πάρε για παράδειγμα την κατσαρίδα αυτήν που τρέχει έντρομη με το που ανοίγω το φως. Η κοινή λογική της ημερήσιας χαμέρπειας μας βάζει ανέμελα να την πατήσουμε δίχως να αντιληφθούμε ότι στην ουσία καταπατούμε ένα είδος αιωνιότητας. Τι είναι μια κατσαρίδα; λέμε. Δεν είναι παρά ένα βραχυπρόθεσμα έμβιο ον με ανυπόληπτους βιωματικούς αισθητήρες. Κι αγνοούμε την σχετικότητα που διέπει την πραγματικότητα κι ότι αυτή η κατσαρίδα ανήκει σε μια τεράστια γενεαλογία, επί της οποίας παίζεται το παιχνίδι των γονιδιακών ανασχηματισμών για χιλιάδες και χιλιάδες και χιλιάδες έτη. Φταίει η δική μας ατομική θνητότητα και η εσπευσμένη διάρκεια που όλο και διαμηνύει το επικείμενο τέλος· εξαιτίας της επιλέγουμε να δούμε τόσο απαξιώτικα βεβιασμένα τις τεράστιες βιωματικές διάρκειες που δε μας αφορούνε.  Κι εκτός αυτού, αν δε σου λέει κάτι η αιωνιότητα του βιολογικού αυτού είδους, σκέψου ακόμη πιο σχετικιστικά: ότι αυτή η κατσαρίδα βιώνει η ίδια τον εαυτό της με τη δική της αισθαντικότητα, το δικό της –έστω και ρομποτικό- λογισμό στην απλή σκακιέρα των τεσσάρων τετραγώνων της επιβίωσης, που κυμαίνεται σε μια χρονική κλίμακα διεσταλμένων στιγμών, για την οποία το ανθρώπινο έτος είναι ένας ασύλληπτος αιώνας. Πώς σκοτώνεις μια κατσαρίδα που βιώνει τη διάρκειά της με την ίδια ανυπομονησία και σπατάλη όπως βιώνεις εσύ τον αιώνα σου; Πώς τολμάς, όταν ακόμη χειρότερα, η κατσαρίδα αυτή ανήκει σε μια ειδολογική φατρία που αποτελεί κειμήλιο της αιωνιότητας ως μια πραγματικά ατελείωτη, ως προς την ίδια, φάση αναπαραγωγών, έστω κι αν η εξάλειψή της θα επέλθει σχεδόν την ίδια στιγμή με την γέννησή της, αν ιδωθεί στο ευρύτερο πλαίσιο των αιώνων φωτός, όπου εμφιλοχωρεί η επίσης «στιγμιαία» βιόσφαιρά μας; Όπως κι αν έχει, την σκοτώνω και εξακολουθώ να μη νιώθω την παραμικρή ενοχή καθώς είμαι ταγμένος στο ενδεχομενικό από φύση και δεν κάνω μεγάλη φασαρία για θέματα που απλώς συμβαίνουν.
Ήταν μια πραγματική επιφοίτηση όμως, το πώς μια κατσαρίδα αποτελεί την απόληξη ενός ολόκληρου Σύμπαντος, μια εμπειρική οροσειρά, που σύμφωνα με τα σχετικιστικά κριτήρια, κατέχει το ίδιο αξιόλογο συνειδέναι με αυτό που περιχαρακώνει το νευρικό σύστημα ενός αλόγου ή ενός ανθρώπου. Δεν έχει σημασία αν τα τετράγωνα της σκακιέρας της νοημοσύνης είναι τέσσερα ή χιλιάδες· σημασία έχει ότι η συνειδητότητα αποτελεί εκείνη τη στοιχειώδη μεταπήδηση από τετράγωνο σε τετράγωνο –τότε επικυρώνεται και τότε εκδηλώνει την όλη σημασία της· όλα τα υπόλοιπα είναι δομικοί μετασχηματισμοί που παρότι την ενισχύουν συνάμα την αποστασιοποιούν από το είναι της. Υπάρχει άραγε ένα βαθύ ασυνείδητο μίσος στον τρόπο που σκοτώνουμε μια κατσαρίδα ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο;
Ας μην ασχολούμαι πολύ με τέτοιες ποταπές παραστάσεις. Η ανάπαυση μπρος στο αναμμένο κερί και η σεπτότητα που ανακύπτει από τα νεφελώματα των ψευδών ταυτοποιήσεων της σκέψης, με αφήνει να δω –έστω για λίγο- σχισμές αχτίδων που αποδομούν τη συνοχή το κοσμοειδώλου και βλέπω τα ξεσπάσματα ενός ανεπίδεκτου ιδεαλισμού, ότι δήθεν η συνείδηση προϋπήρχε των έμβιων μορφών, ότι αυτή ουσιωδώς είναι ταυτόσημη με το ενέργημα εν γένει, ως ακριβώς τη ριζική ώση του εκάστοτε ενεργήματος που ξεκινάει πάντα ως πρωτογενής βούληση για ενσάρκωση των ανόργανων και οργανικών υλικών μεταπτώσεων –σημασία έχει το αυτοαναφορικό υπόστρωμα, η ροή του γίγνεσθαι ως αυτοαναφορική αλληλουχία. Κι αν έφτασε στην υπερ-καταγραφή των φαινομένων μέσω της ανθρώπινης νοημοσύνης, αυτό αποτελεί μια πιο επιτηδευμένη πλέξη της πληροφοριακής διανομής, σε ένα ακόμη πιο πολυσύνθετο νευρικό σύστημα ώστε να βρει ο οχετός των προβιολογικών δεδομένων την αποκατάστασή του στην ανθρώπινη έλλογη τάξη. Άρα η συνειδητότητα δεν είναι προνόμιο της υψηλής νοημοσύνης. Η, έστω στοιχειώδης, αυτοαναφορικότητα ή αισθαντικότητα της υπόστασης είναι πάντα υπαρκτή, αν και αφηρημένη, ακόμη και στις πιο απλοϊκές συνθέσεις, όπως είναι το νευρικό σύστημα μιας κατσαρίδας ή ενός σύγχρονου ρομποτικού εγκεφάλου. Το ερώτημα λοιπόν δεν είναι πότε η Τεχνητή Νοημοσύνη θα φτάσει στο επίπεδο παραγωγής αυθόρμητα αυτοαναφορικής εμπειρίας από τις μηχανές αλλά πότε αυτές θα εγκολπώσουν την ήδη υπαρκτή συνειδητότητα σε ένα πιο αντιπροσωπευτικό, για την αυτοαναφορική της γητεία, επίπεδο καταγραφής, αναφοράς και επικοινωνίας. Δεν το κατάλαβες ακόμη; Ο υπολογιστής σου αλλά και το ρολόι σου, ακόμη και η χύτρα που ατμίζει δεν είναι παρά εκδηλώσεις στοιχειώδους αυτοαναφοράς –ορίστε υπάρχω τοιουτοτρόπως· κινούμαι σε αυτά τα σχηματικά πλαίσια, σε τέτοιες και τόσες αρθρώσεις… δεν μπορώ να αναμετρηθώ με τους πολύπλοκους σπόνδυλους της ανθρώπινης νοημοσύνης κι άρα το μόνο που μένει είναι να υπαχθώ ως χρησιμοθηρικό αντικείμενό της και να πάρω τη σημασία μου μέσω της ποιητικής απόδοσής της –είμαι μια χύτρα που μαγειρεύει την αλχημεία της θρέψης. Συμβαίνει το ίδιο, άραγε, και για την ανθρώπινη νοημοσύνη; Υπάγεται άραγε αυτή σε κάποιο ξεχωριστό οικοσύστημα υψηλότερων ενσυνείδητων εκδηλώσεων, από μια διαφορετική διάσταση δονήσεων της πραγματικότητας; Είναι άραγε μια συνεστίαση συναισθηματικών εκδηλώσεων, η τροφή για έναν υπερνοήμων μικρο-οργανισμό του υπερπέραντος που εδράζει με τα πιρούνια του πάνω σε αυτό το συμβάν; Θαρρείς το βλέμμα προσελκύεται από ένα φανταχτερό όραμα με οπάλ αποχρώσεις· σα να βλέπω με το μικροσκόπιο ένα εξωκοσμικό ακάρεα στο μαξιλάρι της ανθρώπινης νοημοσύνης, εκεί που το ασυνείδητο χάσκει, εκεί όπου εφάπτεται η οντότητα με τα οντολογικά της περιθώρια, όπου πολλαπλασιάζονται οι μορφικές πιθανότητες από την ελαστική ελευθερία του ένυλου σύμπαντος, ακόμη εγγύτερα στον πρωτογενή κραδασμό του αιθέρα –του ίδιου του αυτοαναφορικού χειροκροτήματος με τη μια παλάμη… Θαρρείς βλέπω οντότητες πιο παράλογες από τις δικές μας, απολύτως εξωλογικές με τη δική τους ημερήσια διάταξη, μολονότι κινούμαστε με την ομοιοκαταληξία της εκάστοτε παράλληλης ανά τις διαστάσεις δράσης…
Τι να πει κανείς για τον Κόσμο; Βγαίνω έξω και κοιτάζω ψυχορραγώντας τη διεύρυνση του σκότους, με την αστραφτερή διακόσμηση των άστρων που συσπειρώνονται στους ατμούς των λαμπρών νεφελωμάτων. Γαλαξίες και γαλαξίες και γαλαξίες, σα σμήνος από μορφοκλασματικές αναλύσεις φωτοεστιάσεων. Πυρακτωμένες μάζες που δροσίζουν το βλέφαρο ενόσω χάνεις το κεφάλι σου, τη στιγμή που προσπαθείς να ανταπεξέλθεις την αυτοκατάποση του πνεύματος από την ίδια του τη ρίζα που εντελώς παραπλανητικώς εμφανίζεται στην όψη ως η απώτερη σύλληψη της διεύρυνσης. Δεν κατέρχεσαι παρά από ένα και μοναδικό φωτόνιο, εκείνο το πρωτογενές σπέρμα του φαντασιακού ενεργήματος που θεμελιώνει την πτώση του συνειδέναι στον Κόσμο.
Σκέφτομαι τη θαυμαστή τοπογραφία του άπειρου σύμπαντος με τις πολυειδείς του διακλαδώσεις σε ολότητες πολλαπλάσιες του απείρου, οι οποίες καρφιτσώνουν την ολογραφική συνείδηση, που επισυμβαίνει οπουδήποτε αναδιπλώνεται το αυτοαναφορικό ενέργημα ως το οιοδήποτε συμβάν, σε μια θαυμαστή φυλακή της ενικής αυταπάτης που ενδίδει στις πολλαπλές πτυχώσεις της σαν αφελές παιδί: ότι ζω εγώ αντίκρυ στους άλλους και σε διαφοροποίηση από τον θόλο του περιβάλλοντος, και που υποφέρω τα παίγνια της επαναφοράς στο πρωτογενές συμβαίνειν. Εγώ ως μέλισσα, ως κουνούπι, ως τρυποκάρυδος νευρωτικός, ως δελφίνι με το βλέμμα που προσπαθεί να ειδοποιήσει για το βάθος εκείνου που εννοεί ερήμην μας, ως εξωγήινη οντότητα που υπερίπταται με τις εναέριες φούσκες του υπογάστριού της δίχως να υπάρχει λόγος για αεροδυναμικά φτερά, αλλά κι ως εξωδιαστατική οντότητα που θρέφεται από τις καλές γεωμετρίες των αστικών πράξεων στις κυψέλες του καπιταλιστικού τοπίου, εδώ στα εκσυγχρονισμένα κέντρα του γραφειοκρατικού πράττειν. Όλα είναι μερικές εστιάσεις της ασύλληπτης μη-ολότητας, παρερμηνείες δήθεν ολοκληρωμένης αντίληψης περί του όλου, σε μια όμως ευρεία βιόσφαιρα του υπερπέραντος που χάσκει ανοιχτή ως το προαιώνιο ρήγμα μιας φαντασιακής ατέλειας, για να περάσουν νέα κύματα ριζοσπαστικής φανέρωσης από ευρύτερους κόσμους, νέου τύπου νομοθετήσεις!
Έτσι να σκέφτεσαι την κάθε φορά που βλέπεις άγνωστο ιπτάμενο αντικείμενο κι αν με τα όρια της λογικής σου παίζει.

  

Σάββατο 29 Οκτωβρίου 2016

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΘΕΟΥΡΓΙΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ


Ο γνωστός άτλας της ανθρώπινης ιστορίας απαρτίζεται έως εδώ από τρεις ρηξιγενείς σχάσεις, με τις οποίες διαδοχικά εκκινούν τρία διαφορετικά ρεύματα συνειδητότητας. Στην κάθε φάση σταχυολογείται μια ποικιλία από γνωσιολογικές, επιτελεστικές, μεταφυσικές ή θρησκευτικές τάσεις, που επί της ουσίας απεικονίζουν τον τρόπο με τον οποίο η συνειδητότητα επεξεργάζεται την πληροφορία. Εν προκειμένω, προς χάριν μιας εύληπτης αντίληψης του πώς εξελίχθηκε το θρησκεύεσθαι, θα διαχωρίσουμε την επεξεργασία αυτή δια μέσω των τριών αυτών φάσεων.
Η πρώτη φάση χρονολογείται στην αρχαϊκή εποχή –προτού αρχίσει η εγγράμματη αφήγηση του δυτικού πολιτισμού στους κόλπους του Αιγαίου Πελάγου- και κατόπιν μιας θεουργικής επανάστασης που επήλθε δια της λήψης των ενθεογενών βοτάνων εδραιώνοντας έτσι μια συνειδητότητα που οριζόταν από την ακαταδάμαστη αισθητηριακή ρευστότητα, την αισθητική χειρονομία της τελετουργικής επανάληψης, την αυθόρμητη και αυτοσχέδια συμπαράταξη των ερεθισμάτων με κάποιον υπερβατικό κανόνα, που ουσιωδώς αναδυόταν εμμενώς στον αυθαίρετο συλλογισμό του υποκειμένου. Ως εκ τούτου, ο τρόπος επεξεργασίας της πληροφορίας εικάζεται πως ήταν αδιάφορος στις σημάνσεις που επισπεύδουν κάποια πάγια αποτύπωση της αλήθειας. Υπήρχε μια ρευστή αεικίνητη τροπή ανά τις ιδιότητες των δεδομένων κατά τρόπο που έθετε τη συνειδητότητα και το ενδεχομενικό στο εφαλτήριο του κανόνα. Φυσικά, απαράβατοι τελετουργικοί κανόνες υπήρχαν, εντούτοις, ο σχεδιασμός τους ήταν αδιαφιλονίκητος επειδή ακριβώς βασιζόταν στις φαινομενικές ενδείξεις του χρόνου δια μέσω του έναστρου ουρανού, της Σελήνης και του Ήλιου. Εκείνο που είχε πρωτεύουσα σημασία δεν ήταν ο ορισμός του Προφήτη ή έστω της Μεγάλης Ιέρειας· σημασία είχε η συντηρητική διασφάλιση των πηγαίων αρχών της ύπαρξης μέσω της καταφατικής τους αναπαράστασης στο βιόκοσμο κατά τρόπο λατρευτικό, δηλαδή αμιγώς αισθητικό και αποτεινόμενο στην αυτοτέλεια της ιεροπραξίας.
Δεν είναι ξεκάθαρο σε ποια ακριβώς ιστορική φάση διαδραματίστηκε η ριζική μεταστροφή προς την δεύτερη θεουργική επανάσταση, αλλά όταν πια ο πολιτισμός ήταν επικεντρωμένος στην αστική αναπαραγωγή των εγγράμματων ιδεωδών, σκιαγραφήθηκε ένα αόριστο μεταίχμιο που έως την ρωμαϊκή στέψη του Ιησού Χριστού, στους πρώτους αιώνες της κοινής χρονολογίας, εκδηλώθηκε οριστικά και με μονιμότητα. Εάν η πρώτη θεουργική επανάσταση συνέβη μέσα από την οργιαστική έκσταση και την αχαλίνωτη ανάπτυξη του φαντασιακού, η δεύτερη θεουργική επανάσταση επήλθε ως το νηφάλιο σήμαντρο συγκεντρωτισμού όλων των φαντασιακών, λατρευτικών και μυθολογικών αναφορών του παρελθόντος στα επίκεντρα διάφορων δογματικών επιφάσεων περί του θεϊκού. Τα δόγματα αυτά εξήραν και το ανάλογο ανάστημα θεουργικής λιτανείας, αυστηρώς εντός μιας αρχής και ενός συγκεκριμένου μοτίβου που δρα επί της συνειδητότητας αποκλειστικά, αποβάλλοντας στα πέριξ κάθε ετερογενή προσβολή ως υβριστική. Ουσιαστικά μιλάμε για την ανάδυση του φαντασιακού μονοπωλίου στον τρόπο που δύναται να συλλάβει η ψυχή την ολοτροπική πορεία προς το άπειρον. Το «μονοπώλιο» αυτό στήθηκε από την ανάλογη συνειδητότητα, της οποίας εξελικτική φάση ήταν το να αρχίσει να ερείδεται στα στατικά κελεύσματα του συγκρουσιακού λόγου και όλες τις συνακόλουθες αράδες των ιδεολογικών φρονημάτων που συναθροίστηκαν στην έριδα ενός ιδεώδους της αλήθειας. Δε θα μπορούσε να γίνει αλλιώς.
Όντως ήταν φαταλιστική η νυχτερινή πορεία της συνειδητότητας εν δια μέσω σφαγών και γενοκτονιών που στο βαθύτερό τους πυρήνα είχαν τη φοβία απέναντι στη δυνατότητα διαφορετικής θεουργικής επιτέλεσης. Δεν ήταν απλά ο αγώνας απέναντι στον αλλόθρησκο της λέξης, όσο ο αγώνας απέναντι στη συνειδητότητα που ανά πάσα στιγμή θα διαμήνυε την πλαστότητα της οιασδήποτε μεταφυσικής αφήγησης, εν γένει. Ο μισαλλόδοξος φόβος, που χαρακτηρίζει τα τεκταινόμενα που εδραίωσε η δεύτερη θεουργική επανάσταση, είναι δείγμα του πόσο έγκλειστη υπήρξε η υπερβατική ενατένιση εντός της επικράτειας κάποιας απαράβατης αρχής, που, παρότι καθαρά αποκύημα λόγου με ανθρώπινο συμφεροντολογικό άξονα, επικράτησε με την αίγλη του αυταπόδεικτου και του αυτοδίκαιου περισσότερο ακόμη κι από ένα αστρονομικό γεγονός ή μια εποχιακή εκδήλωση της Φύσης. Άλλωστε όλα τα φυσικά φαινόμενα υποσκελίστηκαν από την αύρα της δογματικής απόφανσης και εξ ου η θρησκευτική διαγωγή των πληθών έως την επεισοδιακή αυγή της τρίτης χιλιετηρίδας υπήρξε ασφυκτική εντός μιας αποστεωμένης σύλληψης του θεϊκού.
Δεν ήταν παρά το αποτύπωμα της συνειδητότητας που αναστοχαστικά έφτανε μέχρι την κρεμάλα της λέξης. Η θηλιά της κρεμάλας, όμως, σήμερα παραμένει κενή ως μια διαφορετική της ανάγνωση –δεν είναι η κατάληξη που επισημαίνει το θάνατο στην ελεύθερη βούληση αλλά το ενδιάμεσο λάσο που στο εξής μέλλει να της δώσει ξανά τις πλούσιες θεουργικές δυνατότητες που για τόσους αιώνες στερήθηκε.
Βρισκόμαστε λοιπόν πάλι σε ένα αόριστο μεταίχμιο, όπου οι μεταλλαξιακές δραστηριότητες ζυμώνονται σταδιακά και με μια ημιτελή ή μη-συνεκτική ακόμη τροπή ώστε να μπορούμε να συλλάβουμε επαρκώς τα χαρακτηριστικά της νέας εποχής που καθιερώνεται. Το μόνο σίγουρο είναι ότι βρισκόμαστε στο ξέσπασμα μιας νέας θεουργικής επανάστασης, της τρίτης, η οποία έρχεται ως συνέπεια της αναδυόμενης πρισματικής συνειδητότητας. Ποια είναι τα χαρακτηριστικά αυτής της συνείδησης; Λόγω όλων των τεχνογνωσιακών εφαρμογών και της φρενιτιώδους εξέλιξης των μέσων, όπως είναι το Διαδίκτυο, η συνειδητότητα έχει αντιπαρέλθει την λογοκρατία, την εμμονή δηλαδή με το φετίχ της λέξης, του ορισμού, της επωνυμίας ή της ταυτότητας των πραγμάτων και των προσώπων. Εκείνο που συμβαίνει αντ’ αυτού είναι μια θαρρείς αισθητηριακή απόλαυση των πληροφοριακών δεδομένων, δίχως να επιβάλλονται τα στατικά σημεία αναφοράς που εκφέρουν αυτά –δεν είναι πλέον η στατική σήμανση της πληροφορίας που μας ενδιαφέρει· εκείνο που μας συνεπαίρνει είναι η διάχυση που προκαλεί η ταχύτητα των δεδομένων, το μετείκασμα των μορφών που αναπλάθεται στην αργαλειό του φαντασιακού, αναπαράγοντας οπτασίες που αποτυπώνουν εκείνο που ο ενταλματικός λόγος του εξωκοσμικού Θεού αποβάλλει ως «αιρετικά μιάσματα». Ούτε λόγος να γίνεται για αίρεση, εντούτοις, εντός ενός πεδίου που, στον αναδιπλασιασμό των αποκαλύψεων και των απομυθοποιήσεων, έχει καθαιρέσει ολοσχερώς την επιστημονική σαφήνεια του θρησκευτικού πρότυπου. Μπορεί η τεράστια πλειονότητα των πληθών να βολοδέρνει ακόμη πίσω από εντελώς παρωχημένα θρησκευτικά στεγανά, που στον πληροφοριακό όλεθρο που τα αλέθει όλα, δεν έχουν όμως καμία ελπίδα σωτηρίας για το μέλλον που έρχεται.
Η τρίτη θεουργική επανάσταση έρχεται σήμερα για να καθιερώσει την φαντασιακή αυθαιρεσία στον τρόπο που συλλαμβάνουμε την ολοτροπική φανέρωση του θεϊκού και τη σύνολη βέλτιστη δυναμική που συνεπάγεται μια τέτοια υπαρξιακή ώση. Όπως ακριβώς οι ιδεολογίες έχουν θρυμματιστεί στο χωνευτήρι των αναθεωρήσεων και έχουν αφήσει το υποκείμενο ελεύθερο να εκφέρει νέες τυπολογίες αξιών, στην θρησκευτική συνείδηση συμβαίνει το ίδιο πράγμα: καταλύεται κάθε δογματική παγίωση στον τρόπο που εκπτύσσεται η πνευματική ανάταση, αφήνοντας το ελεύθερο όχι μόνο στις νέες υβριδικές/αιρετικές προσμίξεις θεουργικών επιτελέσεων αλλά και για την ανάδυση παντελώς ριζοσπαστικών εφαρμογών. Στην εποχή που οι προφάσεις του λόγου γίνονται έκθετες για το ιδιοτελή τους χαρακτήρα, είναι φυσικό να καταδύεται ένας ολόκληρος πολιτισμός καθιερωμένων αρχών που δήθεν θεσμοθετήθηκαν εξ αποκαλύψεως. Καθώς γνωρίζουμε πλέον τον σχεσιακό χαρακτήρα της αναπαραγωγής των ιδεών και των υποστάσεων, δεν μπορεί να υπάρξει το οποιοδήποτε πρότυπο θεουργικής λατρείας, διότι τώρα αναγνωρίζουμε ότι η λατρεία δεν αποτείνεται σε κάποια ηγεμονική απόληξη αλλά στον απροσδιόριστο οντολογικό πυθμένα του απείρου· επιπλέον, ότι ο δρόμος προς τα εκεί στραφταλίζει με τις πολυειδείς αντανακλάσεις της πρισματικής συνειδητότητας –η παγγνωσία έχει πλέον ως ορισμό της τον κανόνα της παιγνιώδους αναίρεσης…
Αυτό είναι το τοπίο που διαμορφώνεται στον 21ο αιώνα και εντεύθεν: κατακερματισμός των θρησκευτικών άρκτων σε ένα σμήνος αιρετικών ομαδοποιήσεων που επανανακαλύπτουν τις φαντασιακές αρχές της θεουργίας μέσα από την αυτοσχέδια πνευματική ανάπτυξη του υποκειμένου, ριζικώς. Μολονότι, αυτό το τοπίο αφορά μόνο τα πιο εκσυγχρονισμένα κέντρα του πλανήτη, είναι ευνόητο ότι στα επόμενα χρόνια θα πλήξει και τα πιο παραδοσιακά φρούρια, όπως είναι αυτά της εγγύτερης Ανατολής, που συντηρούν ακόμη την επανάσταση μιας όψιμης εποχής, που έχει για τα καλά πια πολυκαιρίσει.
Για να καταλάβει κανείς το τι ακριβώς συμβαίνει, θα κάνουμε μια συγκεκριμένη αναφορά στην βραζιλιάνικη δοξασία Santo Daime, της οποίας καταβολές βρίσκουμε στον Ρωμαιοκαθολικισμό, με μια πρωτοφανής «στρέβλωση» στην συντήρησή του. Το θεουργικό ρεύμα που καλλιεργείται στους κόλπους αυτής της λατρείας έχει ως πρώτιστη αρχή τη λήψη μιας ουσίας, που συναντάμε συχνά στις αρχαϊκές λατρείες της πρώτης θεουργικής επανάστασης: τη διμεθυλοτρυπταμίνη (DMT). Η λατρεία έχει λοιπόν ως πρώτιστο γνώμονα το σπλαχνικό βίωμα της έκστασης, το οποίο «ενδύεται» με τις ιουδαιοχριστιανικές παραστάσεις που εδραίωσε η παρωχημένη δεύτερη θεουργική επανάσταση. Ενώ εκ πρώτης όψεως φαίνεται ότι η αίρεση αυτή έχει έναν καθαρά αναχρονιστικό χαρακτήρα, προς το ρωμαιοκαθολικό παρελθόν, το βίωμα που αποκομίζει κανείς μέσα από τον μυσταγωγικό κύκλο είναι κάθε άλλο παρά χριστιανικό, έτσι όπως έχει καθιερώσει την έννοια η γραμματεία των περασμένων αιώνων. Μπορεί να ξεκινάει με την πρόφαση του χριστιανικού, όμως γρήγορα το ίδιο το εκστατικό βίωμα αποκαλύπτει ότι αν όντως είναι «χριστιανικό» θα πρέπει να είναι έτσι επειδή αναδύεται μια άγνωστη πρωτογενής του μορφή, που δεν έχει καμία σχέση με τις υστερόχρονες βαρβαρότητες του κυρίαρχου εκκλησιαστικού δόγματος. Ή, διαφορετικά, το εκστατικό βίωμα γδύνει κάθε τέτοια χριστιανική πρόφαση, που στην ουσία αποκρύπτει τη συγκρητική μίξη παράταιρων θεουργικών τυπολογιών, όπως της αφρικανικής Σαντέρια και του ινδιάνικου Σαμανισμού, με εξωφρενικό πυρήνα τον Ιησού Χριστό, καθαιρώντας έτσι κάθε έννοια του «χριστιανικού»…
Είναι ενδιαφέρον να δούμε ποιος είναι αυτός ο συγκεκριμένος Ιησούς Χριστός της Santo Daime, διότι απεικονίζει ακριβώς σε ποιο βαθμό έχει μεταλλαχθεί η συνειδητότητά μας και άρα η οποιαδήποτε θεολογική ή θεουργική επιτέλεση αυτής. Έχουμε συνηθίσει για πολλούς αιώνες τώρα να απεικονίζουμε τον Σωτήρα ως έναν συγκεκριμένο ήρωα, μιας συγκεκριμένης γεωγραφίας, εξανιστάμενος σε μια συγκεκριμένη πατριαρχική παράδοση. Αυτός ο συγκεκριμένος Σωτήρας, δήθεν ένα ιστορικό πρόσωπο που συνυπάρχει στην ίδια γραμμή αφήγησης με τον Winston Churchill και τον Ανδρέα Παπανδρέου, παρότι είναι ο ολοτροπικός δείκτης της κάθε ψυχής, διαφυλάσσεται ως σήμερα σαν η απόλυτη ιστορική αρχή, το πρόσωπο εκείνο που με την αυθαιρεσία του επισήμανε την ιστορική μάζωξη προς την Σωτηρία –δεν έκανε άλλο όμως από το να γίνει το σήμα-κατατεθέν της δεύτερης θεουργικής επανάστασης και της εδραιωμένης της επικράτειας που τώρα πια καταδύεται. 
Σήμερα βλέπουμε με ενδιαφέρον αυτό το ρεύμα εμπειρικής χριστολογίας στους κόλπους της Santo Daime. Η εξύμνηση του Σωτήρα, όμως, πάνω στην παράφορη εναντιοδρομία της έκστασης και τη γκροτέσκα ατμόσφαιρα που δημιουργούν οι τελετουργικοί εμετοί συμβαίνει να τον εκθέτει με έναν τρόπο που δεν επιβοηθεί ιδιαιτέρως το έργο συντήρησης του Χριστιανισμού. Κατά τη διάρκεια της θείας επιφοίτησης που αναντιρρήτως συμβαίνει εκείνες τις μυστήριες ώρες της τελετής με το “Daime” (το τρυπταμινουχο αφέψημα), ως εκ φυσικού εκδηλώνεται το πρισματικό ασυνείδητο και οι συνακόλουθες πολύπλευρες ερμηνείες των πραγμάτων. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη αντίφαση από το μονολογικό δογματικό σύμβολο ενός περασμένου Αιώνα, με αυτό που συμβαίνει στην ίδια την συνείδηση, αυταπόδεικτα εκείνη τη στιγμή! Αν κάτι αξιομνημόνευτο συμβαίνει σε εκείνη τη οξυκόρυφη φάση της έκστασης είναι το πώς κατακρημνίζεται το Εγώ του καθενός σε άμεση συστοίχιση με το ίδιο το θέατρο σκιών που επέβαλλε την απόλυτη κατίσχυση ενός συγκεκριμένου Εβραίου Σωτήρα. Μαζί με τις ψευδαισθήσεις του υποκειμένου, διασύρεται και η δογματική συνείδηση της χριστολογίας, που αρέσκεται να εξεικονίζει το θεϊκό αποκλειστικά και μόνο δια μιας φαντασιακής επιτέλεσης…
Εν κατακλείδι, ένα πράγμα συμβαίνει μακροπρόθεσμα μέσα από τις τελετές της Santo Daime, οι οποίες πλέον έχουν απλωθεί σε όλη την υφήλιο. Εκτός από την συντήρηση κάποιων ιουδαιοχριστιανικών γνωρισμάτων, διατελείται η υβριδική τους πρόσμιξη με ετερογενείς παραδόσεις, πλούσιου παγανιστικού κλήρου, που συναντάει τώρα ανά τον κόσμο και εξαιτίας των οποίων αναμένεται να καθαιρεθεί το ίδιο το επίκεντρο της χριστιανικής αφήγησης: ο Σωτήρας ως ιστορικό πρόσωπο και η «καθαρόαιμη» λατρεία Του. Δεν υπάρχει ίχνος «καθαρού αίματος» στη λατρεία αυτή, αν αναλογιστούμε τις φυγόκεντρες γητεύσεις που κάνει το φαντασιακό ασυνείδητο, κατά τη διάρκεια της εμπειρίας, προς αρχαίες θεότητες και στοιχειακές οντότητες της Μητέρας Φύσης. Αν κάποιος πρέπει οπωσδήποτε να διασωθεί μέσα από αυτόν τον τερπνό χαλασμό της έκστασης, αυτός είναι ο αρχέτυπος πατρόνας της, στον οποίο άλλωστε βασίζεται στρεβλωτικά η χριστιανική εικονοποιία: Είναι ο Ζαγρεύς, ο Διόνυσος, ο Πανθηρολάτρης, ο Ταυρομέτωπος…
Βλέπουμε λοιπόν στην εκδήλωση του θεουργικό ρεύματος της Santo Daime ό,τι πιο περιεκτικό της σύγχρονης θεουργικής επανάστασης. Ο Ιησούς Χριστός εν ριπή ιριδίζοντος οφθαλμού απεκδύεται την ιστορική του αναγκαιότητα και τα αυτοκρατορικά του φρονήματα που με κέλευσμα ολοκληρωτισμού αντιμάχονται το μωσαϊκό των αυθόρμητων παγανιστικών λιτανειών και ευθύς αμέσως γίνεται ο θεός ο τρομερός, της έκστασης ο διθύραμβος, ο Διγενής, ο Άγριος, ο Αμπελουργός. Και ξαφνικά οι θαμώνες συνέρχονται μπροστά στο αυταπόδεικτο τεκμήριο: το «Daime» δεν είναι παρά το αίμα εκείνου του θεού· το Banisteriopsis Caapi του Αμαζονίου, δεν είναι παρά η αγαστή άμπελος· η τελετή πόσης δεν είναι παρά ο σπαραγμός του Εγώ από τους Τιτάνες του ασυνειδήτου και η δεύτερη γέννηση στο πεδίο της απόλυτης εκείνης φαντασιακής ελευθερίας που αντίκειται κάθε δογματική υπαγωγή.
Εάν ο Διόνυσος κάποτε έφερε την εκσυγχρονιστική λατρεία από την Ανατολή, φερόμενος την άμπελο από τις εκτάσεις της ινδικής χερσονήσου, σήμερα ο ίδιος ο Διόνυσος έρχεται από δυσμάς, φερόμενος την αμαζονιακή άμπελο της νέας χιλιετηρίδας με την οποία θα θεσμίσει τα τεκταινόμενα της πρισματικής πανθρησκείας.

Κάπως έτσι ίσως θα γίνει στο μέλλον αντικείμενο αφήγησης ένα από τα πιο εμβληματικά περιστατικά που εξεικονίζουν το σήμαντρο της τρίτης θεουργικής επανάστασης…
                

Σάββατο 16 Ιανουαρίου 2016

Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΜΙΚΡΟΔΟΣΟΛΟΓΙΑΣ



Στη δεκαετία του ’60, ο James Fadiman διεξήγαγε μια πρωτοποριακή ψυχεδελική έρευνα, συμπεριλαμβανομένης και μιας μελέτης στην οποία χορήγησε LSD και ένα ακόμη παραισθησιογόνο, τη Μεσκαλίνη, σε επιστήμονες, μαθηματικούς και αρχιτέκτονες ώστε να δει τις επιδράσεις στη δημιουργική επίλυση των προβληματισμών τους. Πιο πρόσφατα, ο Fadiman συνέγραψε το The Psychedelic Explorers Guide, ένα εγχειρίδιο για ασφαλείς και θεραπευτικές ψυχεδελικές εμπειρίες.
Τώρα η έρευνά του έχει πάρει μια νέα τροπή.
Ο Fadiman εξετάζει τα αποτελέσματα χορήγησης ψυχοδηλωτικών φαρμάκων όπως το LSD και η ψιλοκυβίνη σε ποσότητες τόσο μικρές που είναι κάτω από κατώφλι των αντιληπτών επιδράσεων. Ως μέρος ενός προϋπάρχοντος εγχειρήματος, ο Fadiman συλλέγει τις προσωπικές μαρτυρίες εκατοντάδων ανθρώπων απ’ όλο τον κόσμο που έχουν πειραματιστεί με την ψυχοδηλωτική «μικροδοσολογία» για να αντιμετωπίσουν αδιαθεσίες από τον άγχος μέχρι τη διαταραχή ελλειματικής προσοχής, ή απλώς για να βελτιώσουν την παραγωγικότητά τους ή να διαπεράσουν το δημιουργικό μπλοκάρισμα του συγγραφέα.
Πώς λαμβάνει κανείς τις μικροδόσεις; Παίρνεις μια πολύ μικρή δόση είτε του LSD είτε της ψιλοκυβίνης (περίπου το εν δέκατο έως το εν πέμπτο μιας κανονικής δόσης), σε μια κανονική ημέρα ρουτίνας. Ο Fadiman προτείνει να γίνεται η λήψη της ουσίας το πρωί, μια φορά κάθε τέσσερις ημέρες. Η δόση δεν είναι αρκετή για να «ταξιδέψεις»¨, αλλά για κάποιους χρήστες, μπορεί να οδηγήσει σε λεπτοφυείς μα ωστόσο βαθύτατες εσωτερικές μεταστροφές. Πολλοί απ’ αυτούς που χρησιμοποιούν τις μικροδοσολογίες αναφέρουν ότι βιώνουν βέλτιστες αλλαγές στη διάθεσή τους· επαυξημένη εστίαση της προσοχής, της παραγωγικότητας ή της δημιουργικότητας· λιγότερη αντιδραστικότητα· και σε κάποιες περιπτώσεις, ακόμη και ανακούφιση από την κατάθλιψη ή τις οξείες κεφαλαλγίες.
«Εκείνο που φαίνεται να κάνει είναι να ισορροπεί τους ανθρώπους», είπε ο Fadiman στην Huffington Post.
H HuffPost Science πρόσφατα κάθισε με τον Fadiman για να μάθε περισσότερα για το πώς λειτουργεί η μικροδοσολογία και για τις δυνατότητες της ως προς την προαγωγή της ευεξίας και την αντιμετώπισης μιας πληθώρας προβλημάτων υγείας.

Από πού ήρθε αυτή η ιδέα της μικροδοσολογίας;
Ο Δρ. Albert Hoffmann (ο Ελβετός χημικός που ανακάλυψε το LSD) έπαιρνε μικροδόσεις για τουλάχιστον τις δυο τελευταίες δεκαετίες της ζωής του. Έζησε ως τα 102 και στα 100 έδινε ακόμη δίωρες διαλέξεις. Ο Hoffmann είπε ότι θα το έκανε κυρίως όταν θα έκανε περίπατο στα δέντρα, πράγμα που του έδινε διαύγεια στη σκέψη. Έτσι ήταν αυτός που πρώτος εισήγαγε τον τρόπο αυτό σε πολλούς από εμάς, κι επίσης είπε ότι αυτό ήταν μια πολύ αδιερεύνητη περιοχή.
Και βεβαίως, για χιλιάδες χρόνια, ιθαγενείς χρησιμοποιούσαν χαμηλές δόσεις ουσιών εναλλακτικής συνειδητότητας επίσης.

Τι είδους άτομα χρησιμοποιούν μικροδόσεις και ποιοι νομίζεις μπορούν να ωφεληθούν από αυτή την πρακτική;
Η λήψη μικροδόσεων φαίνεται να βελτιώνει ένα πελώριο φάσμα καταστάσεων. Εξερεύνησα τη μικροδοσολογία ως έναν ασφαλέστερο τρόπο χρήσης των ψυχεδελικών από τις υψηλότερες δόσεις που χρησιμοποιήθηκαν στο παρελθόν. Περίπου το 95% των ατόμων που μου γράφουν έχουν βιώσει μια μεγάλη γκάμα ψυχεδελικών εμπειριών. Βασικά θα του πω, αυτό δεν πρόκειται να σε βλάψει, ενημέρωσε με για το πώς θα πάει.
Η γενική ανταπόκριση είναι ότι νιώθουν καλύτερα. Υπάρχει μια πραγματική κίνηση προς την αύξηση της υγείας και της ευεξίας. Το τι σημαίνει αυτό, για παράδειγμα, είναι ότι αυτοί που μου γράφουν περί του άγχους τους φαίνεται να παίρνουν τη βοήθεια που χρειάζονται. Όσοι το χρησιμοποιούν για τη μάθηση, βελτιώνουν τους ρυθμούς μάθησης. Ένας μαθητής χρησιμοποιούσε μικροδοσολογίες ώστε να περάσει τη δυσκολότερη εξέταση μαθηματικών στο πανεπιστήμιό του και τα κατάφερε παταγωδώς. Ένας άλλος νεαρός χρησιμοποιούσε την πρακτική για να αντιμετωπίσει το δριμύτατό του τραυλισμό, ενώ άλλοι για να αντιμετωπίσουν το κοινωνικό τους άγχος. Μια νεαρή κοπέλα, ιστορικός τέχνης, ότι ρύθμισε ακόμη και τις περιόδους της και ότι τις έκανε ανώδυνες.

Ποιο είναι ακριβώς το πρωτόκολλό σου για τη μικροδοσολογία;
Την πρώτη μέρα, χορηγείς τον εαυτό σου. Τη δεύτερη μέρα, έχεις ακόμη κάποια επίδραση. Την τρίτη μέρα, δεν έχεις πλέον καμία επίδραση, και την τέταρτη μέρα αυτοχορηγείσαι ξανά. Για τη αυτομελέτη, αυτό είναι το ιδανικό διότι σου δίνει την ευκαιρία να δεις το τι ακριβώς συμβαίνει. Μετά από ένα μήνα –που είναι το διάστημα ακριβώς που ζητάω απ’ όσους μπαίνουν στο πείραμα- οι περισσότεροι λένε ότι εξακολουθούν να αυτοχορηγούνται μικροδόσεις, αλλά όχι τόσο συχνά.

Δουλέψαμε με εκατοντάδες άτομα περί των αναφορών τους για τη μελέτη της μικροδοσολογίας. Πώς ξεκίνησε αυτό και σε ποια πορίσματα οδηγείσαι;
Τα τελευταία χρόνια, ο κόσμος μου γράφει λέγοντάς με ότι «ενδιαφέρομαι για τη μικροδοσολογία» για τον τάδε και δείνα λόγο, «μπορείς να με βοηθήσεις;» Μου ζητούν να τους πω τι ακριβώς προτείνω σε όσους μπαίνουν στο πείραμα, και τελικά ζητάνε να μπουν στην έρευνα. Τότε τους στέλνω ένα πρωτόκολλο που ανέπτυξα για αυτό-έρευνα και τους ζητάω να επιστρέψουν σε μένα με τα πρώτα τους αποτελέσματα. Ίσως να έχω στείλει περίπου 200 με 300 περίπου τέτοιες επιστολές, και έλαβα πίσω περίπου τις μισές απ’ αυτές απαντήσεις ως αναφορές.
Το φάσμα του ενδιαφέροντος κυμαίνεται από το «Φίλε, νέο φάρμακο, αυτό είναι!» ως το «Έχω μετα-τραυματικό στρες, ανανήφω από καρκίνο και μισώ τα φάρμακά που μου δίνουν». Είναι ένα πολύ ευρύ φάσμα. Έχω πολύ κόσμο που λέει «Έχω άγχος ή κατάθλιψη και είτε έχω κόψει τα φάρμακά μου είτε τα μισώ. Θα μπορούσε η μικροδοσολογία να με βοηθήσει;» Και η ανταπόκρισή μου είναι, «Βοήθησε πολλούς άλλους και ελπίζω θα βοηθήσει κι εσένα. Ιδού το πρωτόκολλο».

Άκουσα ότι υπάρχουν δυνατότητες για ενίσχυση της εστίασης της προσοχής και για βελτίωση των συμπτωμάτων της ελλειματικής προσοχής, επίσης.
Αυτό που βασικά λένε είναι ότι είναι πολύ καλύτερα. Εστιάζουν περισσότερο στην τάξη τους και στα μαθήματά τους. Κάποιοι μου έχουν πει ότι είναι σαν το Adderall αλλά χωρίς τις παρενέργειές του. Τώρα αυτοί κόβουν τη χρήση του Adderall και χρησιμοποιούν μικροδόσεις ψυχοδηλωτικών ώστε να απεμπλακούν από τα φάρμακα, ή έστω να μειώσουν στο ελάχιστη τη λήψη αυτών των φαρμάκων.

Στη μελέτη σου, βλέπεις πολλούς να στρέφονται προς τη μικροδοσολογία ως τρόπο για να κόψουν τα φάρμακα;
Για κάποιους, μπορεί να πάρει ένα με δύο χρόνια το να κόψουν τα φάρμακα. Ένας αριθμός ατόμων απλά έχουν πει ότι αυτό γίνεται πολύ πιο εύκολα με τις μικροδόσεις ψυχοδηλωτικών. Είπαν ότι μπορούν να το κάνουν δίχως τον βασανιστικό τρόπο που συμβαίνει ειδάλλως. Μια γυναίκα που ήταν σε φάση απόσυρσης από κάποια αντιψυχωτικά στα οποία δε θα έπρεπε ποτέ να εμπλακεί, είπε ότι δεν ήταν ότι δεν είχε τα ίδια συμπτώματα, αλλά ότι δεν ταυτίζονταν μαζί τους πια. Είπε ότι μπορούσε να σκεφτεί τις συναισθηματικές της μεταπτώσεις ως την εγκεφαλική χημεία σε διαδικασία εξισορρόπησης.
        «Ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων, όταν τελείωσε ο μήνας του πειράματος, λέει ότι κοιμάται καλύτερα, τρέφεται πιο υγιεινά, κι ότι ξεκινάει γιόγκα και διαλογισμό».

Τι συμβαίνει κάτω από τα φαινόμενα ώστε να συμβαίνουν αυτές οι αλλαγές;
Αυτό που φαίνεται να κάνει η μικροδοσολογία είναι η εξισορρόπηση. Εδώ είναι μία γενίκευση, με την οποία ήρθα σε αυτό το συμπέρασμα: Φαίνεται ότι όλοι όσοι δοκίμασαν το πείραμα βελτίωσαν τη σχέση τους με το σώμα τους –ή το σώμα τους βελτίωσε της σχέση του μ’ αυτούς.
Ένας έκοψε το τσιγάρο. Είπε ότι γνώριζε ότι το κάπνισμα δεν είναι καλό κι ότι ήταν λες και το σώμα του μπορούσε να τον βοηθήσει να πάρει την απόφαση. Εκείνο που φαίνεται να συμβαίνει με τη μικροδοσολογία είναι ότι γίνεσαι καλύτερα εναρμονισμένος με τις δικές σου αληθινές ανάγκες.

Γιατί υπήρξε τόσο λίγη έρευνα στη μικροδοσολογία αυτών των ουσιών;
Υπάρχουν δύο κύρια προβλήματα. Ένα είναι ότι κανείς δεν ενδιαφέρονταν για τη μικροδοσολογία, ακόμη και μόλις πριν δυο χρόνια. Η πρώιμη έρευνα ήταν πάντα περί των υψηλών δόσεων, και το γεγονός ότι μπορούσες να πάρεις ψυχοδηλωτικά ως μικροδόση είναι κάτι που δεν συνελήφθη πρωτύτερα. Ο μόνος που γνωρίζουμε να έκανε μικροδόσεις με σοβαρό τρόπο ήταν ο Hoffmann… Βασικά, ήταν αόρατο όταν η έρευνα ήταν ακόμη νόμιμη και τον περισσότερο καιρό που δεν ήταν.
Από την άλλη, μίλησα με έναν μέγιστο ερευνητή που έκανε κάποιες ψυχεδελικές μελέτες και ο οποίος είπε ότι θα ήθελε πολύ να κάνει μια έρευνα περί της μικροδοσολογίας. Τον ρώτησα τι ήταν αυτό που τον εμπόδιζε. Είπε ότι αυτοί που δίνουν την άδεια θα απαντούσαν, «Α, θέλεις να δίνεις ένα πρώτης τάξεως παράνομο ναρκωτικό σε άτομα κάθε τέσσερις μέρες και να τους αφήνεις απλώς να αλωνίζουν;» Θα είναι πραγματικά δύσκολο.

Τώρα, υπάρχουν δυο ομάδες, μια στην Αυστραλία και μια στην Ευρώπη, που ξεκινούν έρευνες περί της μικροδοσολογίας. Δουλεύω και με τις δυο αυτές ομάδες στο σχεδιασμό της μελέτης.

Πέμπτη 18 Ιουνίου 2015

Η ΜΗΧΑΝΙΚΗ ΤΗΣ ΨΥΧΟΔΗΛΩΤΙΚΗΣ ΑΥΤΟΪΑΣΗΣ




Πολλοί στο άκουσμα ότι τα ψυχοδηλωτικά δύνανται να θεραπεύσουν άμεσα προβλήματα δυσεπίλυτα, όπως είναι ο εθισμός, οι διαστροφές ή η κατάθλιψη, αντιδρούν με κυνισμό καθώς είναι πράγματι μεγάλος ο διασκελισμός που απαιτείται για μια μεταστροφή στην άποψη ότι ένα «τοξικό ναρκωτικό» μπορεί τελικά να δράσει ως το αποτελεσματικό «ίαμα» και μάλιστα με θρησκευτικού τύπου συνεκδοχές. Το πρώτο που μπορεί να κάνει ο ανενημέρωτος είναι να αντιδράσει με απαξίωση και ειρωνεία, παραβλέποντας κάθε νέα ένδειξη που καθιστά τούτη τη στάση του παρωχημένη. Γεγονός είναι όμως ότι οι ενδείξεις δικαίωσης της ψυχοδηλωτικής εμπειρίας αυξάνονται παταγωδώς, αφήνοντας ελάχιστα ερείσματα επιστημονικού αντίλογου. Ό,τι έχει απομείνει είναι η πρόζα μιας συντηρητικής «κούφιας» ρητορικής, την οποία η αναδυόμενη γνωσιολογία των ψυχοδηλωτικών έχει ήδη καταστήσει ως ένα φαιδρό εκκρεμές, ταλαντευόμενο στις ίδιες στείρες εκφορές και συνεχώς εξοβελιζόμενο από κάθε τεκμήριο έγκυρης επιστημονικής γνώσης.
Είναι πολλά τα χρόνια που πέρασαν από τα πρώτα ερεθίσματα της ψυχεδελικής μαγείας, στα μέσα του 20ου αιώνα. Έκτοτε οι πειραματισμοί, οι επίσημες και οι ανεπίσημες έρευνες, η ενδελεχής εξερεύνηση του νου και των ψυχολογικών αντανακλαστικών και η διερεύνηση πανάρχαιων σαμανικών μοντέλων ίασης έχουν ζυμώσει έναν νέο κορμό γνωσιολογίας, όσον αφορά την ψυχοδηλωτική έκσταση, που μεταθέτουν την ψυχοθεραπεία σε ένα συναρπαστικό τοπίο ενδοσκόπησης με νέες εφαρμογές και ριζοσπαστικές απόψεις –τώρα πια δεν είναι οι διαβόητες «ψυχομιμητικές/παραισθησιογόνες» ουσίες αλλά τα εξεζητημένα κλειδιά που ανοίγουν τις θύρες δυνατοτήτων, στο κατώφλι των οποίων βολοδέρνουν πλείστες αποτυχημένες ή αδιέξοδες ψυχοθεραπευτικές προσεγγίσεις.
Ποιος είναι, όμως, ο τρόπος που θεραπεύει τούτη η ιδιάζουσα εμπειρία; Ποια η μηχανική της ψυχοδηλωτικής αυτοϊασης;
Αυτό είναι ένα ερώτημα το οποίο ευθύς αμέσως αντικρίζει μια πλούσια θεματική, που ακόμη είναι στα πρώτα στάδια καθιέρωσής της, εκπτυσσόμενη με μια ορολογία που υποδηλώνει πολλά σημεία διεπαφής με ποικίλους θεωρητικούς κλάδους της ίασης, προσφέροντας νέες ατραπούς ανάγνωσης και αντιμετώπισης των ψυχολογικών προβλημάτων, καθώς εν πολλοίς συμπτύσσει το ίδιο το ψυχοδυναμικό συμβάν της έκστασης με ψυχαναλυτικές και πνευματικές προσεγγίσεις. Ίσως αυτό διαφανεί εδώ από μια απόπειρα γενικής σκιαγράφησης των τρόπων με το οποίο τα ψυχοενεργά ερεθίσματα δύνανται να επιφέρουν την ευκταία μεταμόρφωση του υποκειμένου. 

¥              Ένα από πιο εντυπωσιακά αποτελέσματα της εμπειρίας αυτής είναι η ανάδειξη της συστατικής κενότητας των ψυχονοητικών μορφωμάτων,  με άλλα λόγια, η κένωση της υποκειμενικότητας δια της φανέρωσης της αμιγώς φαντασιακής υπόστασης των συμπλεγμάτων. Έτσι είναι που ο ψυχικός πόνος των εσωτερικών τραυμάτων φτάνει στα όρια της υποκειμενικής και χρονικής έκτασής του. Η αύξηση της αναστοχαστικής ενατένισης που προκαλούν τα ψυχοδηλωτικά κομίζει τη συνειδητότητα στο σημείο αποκάλυψης της εγγενούς κενότητας που χαρακτηρίζει από ένα σημείο και ύστερα κάθε μόρφωμα, όχι μόνο τα τραυματικά. Ενώ η ψυχαναλυτική ερμηνευτική εξεικονίζει την αίσθηση απουσίας/απώλειας  ως μια συνθήκη που ταλανίζει την υποκειμενικότητα, ως υπαρκτική της βάση, φαίνεται ότι η ψυχεδελική εμπειρία επιτείνει τις όποιες ψυχαναλυτικές ανιχνεύσεις προς τη διαλεκτική παραδοχή ότι η αναστοχαστική ανάδειξη της εγγενούς κενότητας είναι τελικά και το διέξοδο στο όποιο υπαρξιακό ή ψυχολογικό πρόβλημα. Η έμφυτη ασυνέπεια του νοήματος δε θα πρέπει άλλωστε να επιβάλλει την υπαρξιακή κρίση αλλά την ιλαρότητα, ως μια συθέμελα θεραπευτική στροφή στην ερμηνεία των πραγμάτων. Η ψυχοδηλωτική εμπειρία σε βοηθάει να δεις ότι το να αποζητάς την ολοκλήρωση ή αποπεράτωση του νοήματος στις αλληλουχίες των εξηγήσεων δεν αποτελεί παρά τη δοκιμασία του Ταντάλου, εφόσον η γλώσσα είναι φύσει παραπεμπτική και κατά κανόνα ατελής στην εκφορά της. Ως εκ τούτου, δεν αργεί κανείς να συνειδητοποιήσει ότι στην ενατένιση της αισθητικής ατέλειας είναι που αναδεικνύονται οι ολοτροπικές τάσεις, πάντα δυνητικά και οριστικά τέτοιες, αποδεσμεύοντας τον συλλογισμό από την αναζήτηση γραμμικών αφηγήσεων με αρχή και τέλος. Ο διαλογισμός στις απόκρυφες πτυχές του κάλλους είναι που εμποτίζει το υποκείμενο με την πρωτογενή δυνατότητα απόλαυσης των δονήσεων της αυτοαναφορικής έντασης αυτής καθεαυτής –δηλαδή, της αυξανόμενης συνειδητότητας και των όποιων στοχαστικών μεταπτώσεών της. 

¥              Ο άλλος τρόπος με τον οποίο κατακλύζει το υποκείμενο η εν λόγω θεραπεία έγκειται στην αύξηση της ψυχονοητικής ρευστότητας, ανακινώντας και εν καιρώ διαβρώνοντας τα πάγια ψυχονοητικά μορφώματα εν είδει συμπλεγμάτων, τραυμάτων, ψυχολογικών βεβαιοτήτων, κλπ. Η εντατικοποίηση των στοχαστικών ανιχνεύσεων δημιουργεί ένα νέο ρηματικό πεδίο αέναης αναποφασιστικότητας, που προσφέρει την ευκαιρία της ανασύστασης της προσωπικότητας δίχως την τυραννική επίταξη αθέμιτων αστερισμών νοήματος. Η ρευστοποίηση αυτή αποδεικνύει ακριβώς αυτό, ότι τα τραύματα ή οι δυσάρεστες αυτογνωματεύσεις δεν είναι παρά προσωρινοί αστερισμοί σημασιακής τάξης που όμως καθιερώνονται λόγω της αποκοπής από το αυθαίρετο βάθρο εκ του οποίου στην ουσία εκπηγάζει η υποκειμενικότητα. Η ψυχοδηλωτική εμπειρία επεμβαίνει ακριβώς σε αυτή τη στρέβλωση της υποκειμενικότητας από το πεδίο-μηδέν εκ του οποίου είναι δυνατή η αυθαίρετη ανάληψη του νοήματος και η φαντασιακή έκπτυξη της προσωπικότητας στον ορίζοντα της απόλυτης καινοφάνειας, το Ασυνείδητο. 

¥              Ενώ, όλως παραδόξως, η ψυχοδηλωτική εμπειρία εντατικοποιεί και πυκνώνει τη σκέψη, συνάμα διανοίγει τη συνειδητότητα στο αισθαντικό υπόστρωμα, όπου τα αισθητηριακά δεδομένα ανακτούν τη χαμένη «βουβή» σημασία τους, το όποιο αυτοτελές «νόημά» τους. Τα ερεθίσματα γίνονται αυτό που η σημασιολογική – παραπεμπτική επικάλυψη θολώνει: την, ηλεκτρική στην αμεσότητά της και απύθμενη στην κάθετη οντολογική της διάνοιξη, αισθητηριακή εμπειρία. Η ανάκτηση τούτης της εμπειρικής διάστασης, η οποία απωλέσθηκε στην προνηπιακή φάση, μας δίνει την πρόσβαση σε ένα απολύτως σημαντικό καταφύγιο, που προστατεύει από τον ορυμαγδό των λογής-λογής ψυχονοητικών συμπλεγμάτων, των οποίων η υπόσταση είναι καθαρά γλωσσική: την καθαρή ενσυναίσθηση του υλικού και βιολογικού σώματος, που όμως δεν καθαιρεί το σημασιακό τραύμα («υποφέρω… επειδή…») λόγω της αντιζυγίας προς τη στερεότητα/απτότητα της διάστασης αυτής αλλά εξαιτίας μιας εκπληκτικής ανακάλυψης που συνάδει και με τα πορίσματα της σύγχρονης Φυσικής. Το αισθητηριακό ερέθισμα, η αντίληψη της αμιγώς υλικής ποιότητας, όπως γενικότερα είναι η αίσθηση της ίδιας της ενσώματης εμπειρίας ή κάποιων συγκεκριμένων περιβαλλοντικών ερεθισμάτων όπως είναι το άγγιγμα ενός δέντρου, περιέρχεται στα πλαίσια των αμιγώς ενεργειακών συμβάντων –συμβάν με την έννοια του καινοφανούς. Έτσι, η προσοχή στρέφεται από τη ροή δεδομένων της αφηρημένης σκέψης στη ροή δεδομένων του αισθητηριακού βιώματος, που τελικά, λόγω της ενεργειακής του στροφής, αποδεικνύεται πιο πνευματώδης από την ίδια τη σκέψη! Ως ενεργειακή ροή διακυμάνσεων μετατρέπει το ζητούμενο της συνειδητότητας από τις φύσει ατελέσφορες σημασιολογικές αναδιατάξεις στην αισθητική απόλαυση των ενεργειακών εκφορτίσεων που συνιστούν την υπόσταση της ύλης. Με άλλα λόγια, με αυτή τη αντιληπτική στροφή, το υποκείμενο έχει την ευκαιρία να αδιαφορήσει για την όποια εκκρεμότητα στην αλληλουχία των σημασιακών εξηγήσεων (που ούτως ή άλλως δεν πρόκειται να ολοκληρωθεί ποτέ) και αναπαύεται στις ηλεκτρικές εκφορτίσεις των ερεθισμάτων. Συνεπώς, η αγωνία του μονίμως ατελέσφορου ή της μη-πληρότητας γίνεται η ακλόνητη ώθηση αισθητηριακής και αισθητικής ανάτασης και άρα απόλαυση του σώματος, των υλικών μεταπτώσεων και της ενδεχομενικότητας με σαφή διάκριση από την τυραννία των σημασιολογικών αστερισμών, οι οποίοι πλέον τίθενται στο περιθώριο του εναλλακτικού αγώνα που διάγει η αισθητική αυτή συνείδηση. Τοιουτοτρόπως, η έννοια της μακαριότητας γίνεται σπλαχνική και αυταπόδεικτη, ένας ξεκάθαρος ψυχολογικός προσανατολισμός που δεν υπόκειται σε καμία αφήγηση και καμία περίπλοκη οροθέτηση –η λύση βρίσκεται εδώ και τώρα στην κατάδυση επί των ερεθισμάτων μέχρις ότου η ποιότητά τους να διαφύγει κάθε νοηματικού αστερισμού ώστε να γίνει σκέτη αυτοαναφορική ένταση, η πρώτη ύλη της ψυχικής ανάτασης…

¥              Η θεραπεία έρχεται αναπάντεχα και δια του παροξυσμού ή της εκδραμάτισης των ασυνείδητων τάσεων. Στην αρχή το ασυνείδητο είναι γεμάτο φύτρες λανθανόντων τάσεων των οποίων η όποια ενέργεια περιορίζεται σε παντελώς ανεπαίσθητες απόπειρες ανακλαστικότητας (την ανάπτυξη συνειδητοποίησης τους) ως κάποια απολιθώματα που μοιάζουν μη αγώγιμα στην επενέργεια του λόγου. Προοδευτικά, καθώς η ψυχολυτική εμπειρία των συγκεκριμένων βιοχημικών αυτών κλειδιών διευρύνει την αυτεπίγνωση στις ρίζες της σκέψης, στο μικρομοριακό βάθος του ασυνειδήτου, τούτες οι φύτρες ενεργοποιούνται ως εξής: εν πρώτοις, εκδηλώνονται ως αυτο-υποπτευόμενα μορφώματα· δηλαδή, τείνουν προς την ανάδειξη της ισχύος τους με μια εμφατική εκδίπλωση που όμως παραμένει μερικώς απροσδιόριστη στην κατεύθυνσή της («ίσως τελικά να νιώθω πραγματικά έτσι για το Χ περιστατικό»). Εν τέλει, οι τάσεις αυτές καταλήγουν στο ζενίθ της έκπτυξής τους ως αυτοσυμπερασματικά μορφώματα, δηλαδή, κλειστά συστήματα αυτοαναφορικών δεδομένων («τελικά είμαι όντως Χ») που κατόπιν αναστοχαστικών διερευνήσεων δεν επιδέχονται πλέον αμφισβήτησης. Πώς όμως αυτή η καταληκτική τροπή σε μια παγιότητα, που έρχεται σε τέτοια αντίθεση με τον παραπάνω ορισμό της ψυχονοητικής ευεξίας (η ρευστότητα το παν), μπορεί να επιδράσει προς την ανάνηψη του προσώπου; Ακριβώς επειδή το ζενίθ της αυτοσυμπερασματικής εκδήλωσης είναι ταυτόσημο με τη διαγραφή της· ο ολοκληρωτικός εγκλεισμός στην παραδοχή ενός «πάγιου» ψυχολογικού μορφώματος είναι και το σημείο απομυθοποίησης των κανόνων που το καθιστούν ως τέτοιο. Η μεταμορφωσιακή ανίχνευση επί τη βάσει του αυθαίρετου φαντασιακού είναι ακριβώς η απόρροια της αποπεράτωσης των ανιχνεύσεων του ήδη υπαρκτού που καθιστά η νομοτέλεια του προγραμματισμένου ασυνειδήτου (όλα όσα κατισχύει ο λόγος)· όταν φτάνουμε στο πέρας εκείνου που ήταν απλή τάση κι όταν αυτό το πέρας τεκμαίρεται διαισθητικά ως αυθαίρετος κανόνας του λόγου που έχει καθιερώσει ο κοινωνικός προγραμματισμός τότε εντεύθεν πυροδοτείται η χειραφετημένη επένδυση του φαντασιακού, η οποία είναι ολωσδιόλου πειραματική, ρευστή και αεικίνητη. Το ταξίδι προς το Άπειρο και οι ραγδαίες ευεπίφορες μεταμορφώσεις βρίσκεται έξω από τον κόλπο του κίβδηλου ολοκληρώματος που αποκαλούμε «ασυνείδητο». Με αυτή την πρώτη μορφοκλασματική διάνοιξη στο πραγματικό αβυσσαλέο ασυνείδητο είναι που το υποκείμενο αποκτά τη δύναμη για να πάρει το τιμόνι στα χέρια του –μια στροφή στο φαντασιακό που καμία μεθοδολογία θεραπείας ή αυτοπραγμάτωσης δεν εγγυάται με τόσο εντυπωσιακά αποτελέσματα όσο τα ψυχοδηλωτικά.

Εν συνόλω, οι παραπάνω επισημάνσεις υποδηλώνουν ότι η ψυχοδηλωτική εμπειρία προσφέρει ακριβώς αυτό που οι κοινές ψυχοθεραπευτικές ή ψυχαναλυτικές συνεδρίες αποζητούν χρονοβόρα ως κορωνίδα της διαδικασίας τους: την πρόκληση ερμηνευτικής αναπροσαρμογής από μεριάς του υποκειμένου. Εν κατακλείδι, ρευστοποιεί τα δεδομένα κατά τρόπο που τελικά ξεμουδιάζει τη βούληση για ιδιάζουσα, θεμιτή ερμηνεία των πραγμάτων ώστε να αναδειχθούν νέες πτυχές νοηματοδότησης, που προάγουν την σύνολη ψυχονοητική και ψυχοσωματική υγεία. Ωστόσο, αυτή η διαδικασία κατευοδώνεται αποτελεσματικά μόνο εντός ενός υπεύθυνου ψυχοθεραπευτικού πλαισίου που βοηθάει τη στοχοθέτηση της βέλτιστης δυναμικής ερμηνείας, η οποία αρμόζει να είναι ανεπισκίαστη από τις κακές μεσολαβήσεις των επικρατούντων ηθικών γνωματεύσεων που τις περισσότερες φορές αναστέλλουν τη δημιουργική αυτοϊαση εκ του φαντασιακού.