ΟΤΑΝ ΛΕΙΠΕΙ Η ΓΑΤΑ...

Εκείνο που κάνει περισσότερο εντύπωση στη σύγχρονη παραδοξολογία από και για την επιστήμη είναι η στάση των ίδιων των φορέων της απέναντι στο Παράδοξο εν γένει. Εκείνο που βλέπουμε να συμβαίνει στο πιο κρίσιμο σταυροδρόμι της επιστημολογίας, όπου από τη μία οδηγούμαστε στην κατίσχυση της θεωρητικής αδυνατότητας κι από την άλλη στην πειραματική ανακάλυψη του εξωφρενικού εφικτού, φανερώνει το πόσο δέσμια του θετικιστικού συντηρητισμού εξακολουθεί να είναι η σύγχρονη σκέψη. Ενδεικτικό παράδειγμα, που δηλώνει εκκωφαντικά το πόσο υπόδουλοι της αμιγώς υλιστικής εξήγησης παραμένουν οι περισσότεροι επιστήμονες και άρα το πόσο ανίκανοι να αναμετρηθούν με το ύστατο και θεμελιώδες Παράδοξο, είναι, ειδικότερα, η διστακτική στάση των Φυσικών και των Φιλοσόφων μπρος στην αδιέξοδη θεωρητική κορυφογραμμή του θετικισμού, εξαιτίας των σχεδόν ασύλληπτων δεδομένων που έχει εισάγει τον τελευταίο αιώνα η Κβαντική Θεωρία στη σύνολη αναστοχαστική γραμματεία.

Ας εστιάσουμε ακριβώς στην αιχμή αυτής της επιστημολογικής κορυφογραμμής όπου διακρίνεται η συγκλονιστική, για τις αξιώσεις της Τυπικής Λογικής, προβληματική. Πρόκειται για το εξοβελισμένο, πέρα από κάθε πρότερη ορθολογική προσδοκία, δίλημμα, με το οποίο είτε η μία είτε η άλλη απάντηση εξουδετερώνει πλήρως την κλίση που παίρνει το όψιμο κοσμοθεωρητικό μοντέλο για τα περίπου τελευταία 2.500 έτη. Ξαφνικά βρισκόμαστε αντιμέτωποι με δυο ριζοσπαστικές κι απολύτως αλλοτριωτικές, για το Εγώ και τις σύγχρονες κοινοτοπίες του, όψεις του Κόσμου. Όπως ομολόγησε ευφραδώς πρόσφατα ο αστροφυσικός Michio Kaku, με αφετηρία τη Γάτα του Σράιντιγκερ, η θεωρητική Φυσική έφτασε στην απολύτως λογική, μα ωστόσο αξιοπερίεργη, επέκταση των υποθέσεών της, που με ένα αμετάκλητο τρόπο, αφενός, υποβιβάζει το γραμμικό χωροχρόνο σε ένα απειροελάχιστο πιθανοκρατικό έλασμα ανάμεσα σε μυριάδες παράλληλες πραγματικότητες που διακλαδώνονται σε κάθε σημείο όπου περιδινούνται οι πολλαπλάσιες εκδοχές της εξέλιξης και, αφετέρου, υποτάσσεται πλήρως στον παμψυχισμό «αδαών» πληθυσμών του απώτερου παρελθόντος και των σύγχρονων περιθωρίων του εκδυτικοποιημένου κόσμου. Άρα, εκείνο που εξωθεί η Γάτα του Σράιντιγκερ είναι η αναγκαστική επιλογή μιας εκ των δυο εξωφρενικών αυτών αλληλοαναιρούμενων εκδοχών. Και τα ποντίκια του σκληροπυρηνικού θετικισμού έγιναν άφαντα...

Όσον αφορά την πρώτη υπόθεση, ωστόσο, με γνώμονα την ακεραιότητα των μαθηματικών, νηφάλιοι επιστήμονες φαίνεται να προσπαθούν να κρατήσουν εν ζωή με τεχνητή αναπνοή τον αυστηρό θετικισμό, καταλήγοντας στην αδιανόητη άποψη ότι ο ιστός εξελίξεων που συναποτελούν την παρούσα ατομική και συλλογική πραγματικότητα είναι απλώς μια από τις άπειρες γραμμές ισχυουσών εξελίξεων, κατά πραγματικό κι όχι απλώς θεωρητικό τρόπο, ισοπεδώνοντας έτσι τη σημασία της αδιαφιλονίκητης συνειδητότητας του παρόντος υπαρκτού με κάθε άλλη επίσης υπαρκτή παράλληλο των εξελίξεων, ανεξάρτητα το πόσο παράξενη μπορεί να τραπεί στην περίμετρο του διακλαδικού της φάσματος. Όπως καταλαβαίνει κανείς με λίγη ενσυναίσθηση μια τέτοιου τύπου κβαντική πραγματικότητα απαλλοτριώνει την αίσθηση της αυταπόδεικτης μοναδικότητας του εαυτού ως μια καθολική κατάσταση, κι αυτό επειδή είναι αδιανόητο για τη συνείδηση να αποδεχτεί μια τέτοια θεωρητική παραγνώριση της υπόστασής της. Το ίδιο άλλωστε, στην άλλη άκρη της υπερβολής, ισχύει και για τον υποβιβασμό της συνειδητότητας σε ένα απλώς νευρολογικό επιφαινόμενο.

Έχει δίκιο λοιπόν ο Michio Kaku να αντιπαραθέτει τούτη την εξωφρενική μετεξέλιξη της λογικής (Multiverse) με την άλλη παράδοξη εκδοχή των κβαντικών πορισμάτων που προέκυψαν με την Ερμηνεία της Κοπεγχάγης και τον Σράιντιγκερ, η οποία φαίνεται να την εξαλείφει. Είναι λογικό να υπονοεί ως θεραπεία στο απόλυτο χάος του πολυκλαδικού σύμπαντος την αναγνώριση του προφανέστατου. Αν, λέει, στο εν λόγω πείραμα, η γάτα προϋποθέτει οπωσδήποτε την επενέργεια της συνειδητής παρατήρησης του ερευνητή για να κλίνει είτε προς την «κορώνα» της επιβίωσής της είτε προς τα «γράμματα» του θανάτου της από την εκπυρσοκρότηση του ραδιοενεργούς σωματιδίου (στις ίσες πιθανότητες αυτής της αμφιρρέπειας) μες στο κουτί, τότε έχουμε πράγματι μόνο δυο επιλογές στο πως θα εκπτυχθούμε επιστημολογικά σε αυτή την κρίσιμη διακλάδωση απ’ όπου θα φανερωθεί εικονοκλαστικά η, ούτως ή άλλως, εκπληκτική κοσμοθεωρία του μέλλοντος. Είτε θα δεχτούμε μοιρολατρικά τη συνύπαρξη άπειρων αλλόμοιων κλώνων του εαυτού μας στο ντελίριο παράλληλων πραγματικοτήτων (οι οποίοι εδώ εκτείθενται στη διακλάδωση δυο υπαρκτων εαυτών: εκείνου που βλέπει τη γάτα ζωντανή και του άλλου που τη βλέπει νεκρή, εν παραλλήλω), όπου διαδραματίζονται κυριολεκτικά όλες οι δυνατές κι «αδύνατες» πιθανότητες, είτε θα ταπεινωθούμε με μεταμέλεια απέναντι στο ίδιο το συνειδέναι, με την αναγνώρισή του ξανά ως πρώτιστο θεμέλιο της ύπαρξης, μέσω της υπόθεσης ότι τελικά το νόμισμα πέφτει πριν ακόμη ανοίξουμε το κουτί για να δούμε τι συνέβη στη γάτα, κι αυτό επειδή η Συνείδηση υφίσταται ανέκαθεν και αείποτε πανταχόθεν. Πράγματι, παρά τις φοβικές προκαταλήψεις του ανθρωποκεντρισμού, που μπροστά στο ενδεχόμενο της επιστημονικής παραδοχής της Κοσμικής Συνείδησης προτιμάει να «φλερτάρει» με την ιλιγγιώδη ιδέα της επ’ άπειρον κλωνοποίησης του μορφικού/εγωικού εαυτού, γεγονός είναι ότι το είδωλο στον καθρέφτη των υπερπλουραλιστικών διαθλάσεων του πιθανοκρατικού πολυσύμπαντος εκθέτει απλώς τη σπαρακτική αποπεράτωση της ανοησίας στην οποία μας έφερε ο θετικιστικός αναγωγισμός.

Τόσο αποξενωμένος είναι ο ανθρωπισμός της σύγχρονης σκέψης από το αυταπόδεικτο και το αυτονόητο που έφτασε στο σημείο να διερωτάται και να τοποθετεί το πιο περιττό δίλημμα. Το Εγώ, άλλωστε, είναι τόσο εχθρικό απέναντι στην εξάλειψή του ως θεμέλιο, που στην προοπτική της εκμηδενιστικής αναγνώρισής της υπόστασής του ως το Παντοδύναμο Κενό (το αρχέγονο Συνειδέναι) προτιμάει να πολλαπλασιάζεται ad infinitum στο ντελίριο της πολυπλόκαμης ανοησίας. Σήμερα οι κβαντικοί επιστήμονες σχεδόν τείνουν να επικυρώσουν την τελευταία εξωφρενική αντίληψη του Κόσμου, αφού αδυνατούν να αποδεχτούν το προφανέστατο, όχι λιγότερο εξωφρενικό καθώς είναι…

Φτάσαμε, λοιπόν, στο άκρον άωτον της επιστημονικής παραφροσύνης, όσον αφορά της διαχρονική πορεία της ταύτισής της με το ανθρωποκεντρικό είδωλο. Όμως εκείνο που βιώνουμε αυταπόδεικτα και ιδίως εκείνο που αποκαλύπτεται κατά τη διάρκεια της ψυχοδηλωτικής εμπειρίας είναι η όντως υφιστάμενη παρουσία της περιρρέουσας συνειδητότητας στο ρου ενός αυτονόητου και θαρρείς προαιώνιου ειρμού των εξελίξεων, που ναι μεν υλοποιεί επιλεκτικά συμβάντα εκ των παράλληλων προϋπαρχόντων εκδοχών στο φαντασιακό υπερχώρο των πλατωνικών πιθανοτήτων, αλλά όμως δεν είναι παρά η μόνη αυθεντική αρτηρία μετουσίωσης ενός ρεύματος που ξεκινάει αισθαντικά από τα μάρμαρα, περνάει από τον ονειρώδη ύπνο της χλωρίδας, επιβιβάζεται στην πρωτογενή ορμή αφύπνισης των θηρίων, για να ορθώσει τον σπόνδυλο του ανθρώπινου φρονήματος, που στις διαδοχικές νουθετήσεις εκ των βασάνων εν τέλει μεταρσιώνεται στην αγγελική αποκάλυψη της Ουσίας επί μιας μορφοκλασματικής στερεομετρίας, διανθισμένης από τις πτυχώσεις των ανώτερων διαστάσεων…

Πόσο πιο εξωφρενικό από το ανταγωνιστικό παράδειγμα των παράλληλων κοσμων, το να επενδύσουμε την πίστη μας στον αυτονόητο και αυταπόδεικτο Νου, που παίζει με τα μορφικά του ολογράμματα, μετρώντας τις χάνδρες της παλιγγενεσίας από κάθε δυνατή γραμμή ενσάρκωσης, ανά τις γενεές και τους αιώνες;

Για ποιο δίλημμα και ποιο αδιέξοδο μιλάτε;