Τρίτη 23 Οκτωβρίου 2012

Η ΣΥΝΤΑΓΗ ΓΙΑ ΤΟΝ HOMO GESTALT




Στην εποχή της υπερπληροφόρησης έχουμε πλέον εξοικειωθεί με την έννοια της πνευματικής ανέλιξης και στα όσα βιωματικά αυτή αντιστοιχεί. Είμαστε πλέον αρκετά αναστοχαστικοί ώστε να ορίσουμε την κεντρική ιδέα της αυτοπραγμάτωσης ως την επιδίωξη περισσότερης συνειδητότητας, το οποίο σημαίνει ικανότητα καταφατικής διαχείρισης των ψυχολογικών δεδομένων κατά τρόπο που να τα αποδομεί και να τα διυλίζει, αφήνοντας να φανεί το οντολογικό υπόστρωμα του άπαντος: το ίδιο το Είναι, το ίδιο το καθαρό συνειδέναι, η ίδια η εγερτήρια βούληση που αναλαμβάνει αυτήν την αυτοαναφορικά απειροστή αυτοπαρατήρηση. Οποιαδήποτε άλλη διαδικασία ευαγγελίζεται την πνευματική οδό προς την Αλήθεια, αντιβαίνοντας ή δίχως να φτάνει αυτό το βάθος, τώρα πια οι πιο συνειδητοί από εμάς, γνωρίζουμε ότι είναι απλώς άλλη μια παραπλανητική επίφαση της θρησκευτικής χειραγώγησης, το κενό γράμμα του Νόμου.
Έχουμε επίσης πλούσιο υλικό ώστε να προβούμε πλέον σε μια ταξινόμηση των μεθόδων με τις οποίες καταφτάνουμε σε αυτό το εκζητούμενο οντολογικό βάθρο της ύστατης α-λήθειας. Η γνωσιολογική ιστορία του πλανήτη μας δείχνει τρεις γενικές τροπικότητες του ασκητικού δυναμικού: ο έλλογος, ο πρακτικός, και ο διαιτητικός. Ουσιαστικά, επί των πλείστων οι τρεις αυτοί τρόποι συντείνουν στη φιλοσοφία του εκάστοτε φιλόδοξου μύστη, αλλά υπάρχουν και περιπτώσεις στις οποίες βλέπουμε τη μονομερή έμφασή τους. Ο έλλογος ασκητισμός είναι η διαδικασία αυτοπραγμάτωσης που εστιάζει στα ιερά κείμενα, στον υπερβατικό λογισμό, στον διαλογισμό, στην πνευματική διδασκαλία και λογιοσύνη. Ο πρακτικός ασκητισμός είναι η διαδικασία αυτοπραγμάτωσης που συνίσταται αποκλειστικά στην ηθική διαγωγή, την ελεημοσύνη, την ψυχοσωματική άσκηση, τις οριακές εξορμήσεις, κλπ. Η τρίτη κατηγορία είναι ο λιγότερο γνωστός ασκητισμός για την αυτούσια του δράση που όμως συναντάται ως εφαρμογή στις προαναφερθείσες κατηγορίες (π.χ. με τη μορφή νηστείας): είναι ο διατροφικός ασκητισμός που βασίζεται στο αξίωμα ότι συγκεκριμένες καταστάσεις συνειδητότητας και ηθικής δράσης επιτυγχάνονται με τη δίαιτα και μόνον. Η αλήθεια είναι ότι αυτός ο τρόπος αυτοπραγμάτωσης, ως αυτούσια δυνατότητα, έχει λησμονηθεί και έχει έτσι υπαχθεί ολοκληρωτικά στις παραπάνω κατηγορίες. Ωστόσο τον τελευταίο αιώνα φαίνεται να ανακύπτει και να ξεδιπλώνει τις εξαίσιες αρετές του μέσω της επιστροφής στη χρήση των ενθεογενών βοτάνων, σπάζοντας ένα ιουδαιοχριστιανικό/μονοθεϊστικό ταμπού αιώνων. Τώρα γνωρίζουμε ότι εκτός, φερ' ειπείν, των θεμιτών ιδιοτήτων της χορτοφαγίας υπάρχουν και οι θεάρεστες ιδιότητες της πιο ειδικής εν-θεο-φαγίας ή φαρμακο-θεϊας
Όταν ο Albert Hoffmann στα μέσα του περασμένου αιώνα παρασκεύασε, ερήμην προθέσεως, το εκπληκτικό μόριο του LSD-25, ουσιαστικά άνοιξε για πρώτη φορά την ελεφάντινη πύλη προς αυτή την λησμονημένη σαμανική μεθοδολογία αυτοπραγμάτωσης: τη δυνατότητα οντολογικής αναγνώρισης μέσω της βρώσης ή πόσης κάποιας ειδικής ψυχοτροπικής τροφής. Έκτοτε ξεχύθηκαν πλείστα στοιχεία για όλα τα υπαρκτά βότανα που με τη λήψη τους προσφέρουν τη δυνατότητα ψυχική εξιλέωσης, ώστε στις αρχές του νέου αιώνα να έχουμε επανακτήσει μια αρχέγονη ξεχασμένη γνώση: τις καταπληκτικές ιδιότητες της ψυχοτροπικής χλωρίδας των οποίων οι συνεπαγωγές μας αφήνει άναυδους. Και εδώ δεν αναφερόμαστε σε άλλο από το μεγάλο κοινό μυστικό που μοιραζόμαστε όλοι όσοι επενδύουμε τη διαδικασία αυτοπραγμάτωσης στη δίαιτα των ενθεογενών: το υπερπέραν υπάρχει και δεν είναι απλώς θεωρία, μακροπρόθεσμος πνευματικός στόχος ή αφηρημένο πεδίο εικασιών- για εμάς είναι αυταπόδεικτο τεκμήριο την κάθε φορά που επαναλαμβάνουμε την εμπειρία!
Ενώ λοιπόν οι άλλες ασκητικές μεθοδολογίες δρουν στη σφαίρα της παράστασης, της διαπροσωπικής επικοινωνίας και της συμβολικής γλώσσας, η λήψη των ψυχοδηλωτικών δρα απευθείας στη σφαίρα της νευροβιολογίας, δηλαδή στις νευρωνικές συνάψεις όπου διενεργούνται άπαντες οι ψυχολογικές διαδικασίες. Δεν έχουμε εδώ να κάνουμε με τη διδασκαλία του τάδε ή δείνα σοφού, την αναγκαιότητα για μίμηση ενός μοντέλου δράσης ή άσκησης ή για κατανόηση ενός ιερογλυφικού κειμένου. Εν αντιθέσει, η διαδικασία αυτοπραγμάτωσης παίζεται αποκλειστικά και μόνον στο ίδιο το επίκεντρο της διανοητικής διεργασίας, απευθείας στην πηγή και τον στόχο όλων των συστημάτων συμβολικής διαδικασίας, στον αλγοριθμικό ιστό της διάνοιας όπου τα ούτως ή άλλως παραπλανητικά φαινόμενα του ευκλείδειου χωροχρόνου παύουν να έχουν τόση σημασία όσο η ίδια η νοητική ενορχήστρωση και μετα-επεξεργασία τούτων των φαινομένων...
Φτάνει όμως αυτό από μόνο του για να δηλώσεις την πεφωτισμένη σου ύπαρξη; Όσον αφορά τη μακροπρόθεσμη διαδικασία αυτοπραγμάτωσης μάλλον όχι, αλλά όμως σίγουρα η ψυχεδελική έκσταση πέραν των τρισδιάστατων φαινομένων είναι αρκετή για να θέσει τα πιο ουσιώδη ερωτήματα για τη φύση της πραγματικότητας και τα πρώτα δραστικά κίνητρα για τη Φώτιση. Εκείνο που εν τέλει μετατρέπει την ψυχεδελική εμπειρία ως πραγματικά αξιοσέβαστη ατραπό αυτοπραγμάτωσης είναι το απαραίτητο τελετουργικό πλαίσιο που με τη χρήση συμβολικών κωδικών κατευθύνει το πάντα συναρπαστικό αυτό βίωμα προς τη θεμιτή εγερτήρια οντολογική αναγνώριση της α-λήθειας.
Όμως εξακολουθεί να υφίσταται το ερώτημα: μπορεί από μόνο του το τελετουργικό αυτό που πλαισιώνει τη συγκεκριμένη ψυχοδηλωτική δίαιτα να αντικαταστήσει όλες τις άλλες μεθόδους αυτοπραγμάτωσης που εμπίπτουν στις κατηγορίες του έλλογου και του πρακτικού ασκητισμού; Η απάντηση είναι ότι η αυτοπραγμάτωση δια της βρώσης δεν αποτελεί κάποια εναλλακτική λύση αλλά είναι μάλλον εν δυνάμει πρόσθετος στις άλλες ασκητικός προσανατολισμός, οι οποίες όμως σημειωτέον είναι πάντα απαραίτητες για την κατευόδωσή του (πχ., ο διαλογισμός και η ηθική αρετή δίνουν φτερά στα σαμανική εμπειρία), ωστόσο, από την άλλη, η ψυχοδηλωτική εμπειρία δεν είναι απαραίτητη για την εκπλήρωσή των πιο παραδοσιακών τρόπων αυτοπραγμάτωσης (όπως ο διαλογισμός ή η ανάγνωση ιερών κειμένων). Παραταύτα, θα αντιτείνουμε εδώ ότι μάλλον εξαρτάται από τις φιλοδοξίες του κάθε ζηλωτή το κατά πόσο απαραίτητη μπορεί να ειδωθεί η διφορούμενη αυτή συμβολή της ψυχοδηλωτικής δίαιτας. Αν επιθυμούμε γοργά αποτελέσματα, πιο δραματικές και θεαματικές εξιλεώσεις, απτές αποδείξεις της απόκρυφης πραγματικότητας, τότε η ψυχεδελική εμπειρία αρμόζει ναι εκληφθεί ως μάλλον ο αναντικατάστατος πυρήνας όλων των άλλων μεθόδων… Ο λόγος όμως που αυτός ο πυρήνας αποτελεί ταμπού και που άρα έχει υποβιβαστεί, στην καλύτερη περίπτωση, ως απλώς προαιρετικός (αν όχι εκμαυλιστικός) για την ορθή αυτοπραγμάτωση, εντελώς ειρωνικά, οφείλεται ακριβώς στην τεράστια δύναμη που έχουν αυτοί οι χημικοί καταλύτες για τη διαδικασία πνευματικής ανέλιξης- πράγμα ασύμφορο για τον πολιτισμό της εκμετάλλευσης που κατά κανόνα ερείδεται και οφείλεται στην χαμηλή συνειδητότητα του «ευυπόληπτου πολίτη».
Η ψυχεδελική εμπειρία, που είναι και μια πραγματική οντολογική αποκάλυψη στην υπερηχητική ταχύτητα της μίας και μόνο έγχρωμης νύχτας, καταφέρνει να θεραπεύσει πληγές και να εξυψώσει αναστήματα μέσα από τέσσερις διαφορετικές δυναμικές:
·      Την αισθητική: Το αισθητικό λειτούργημα της είναι από μόνο του πολλές φορές αρκετό για να ανεβάσει το ηθικό καθώς η διέγερση των αισθήσεων και η συνακόλουθη αισθητική απόλαυση του κατά τ’ άλλα εγκόσμιου ερεθίσματος, ως δια μαγείας επιφέρει την πολυπόθητη οντολογική αφύπνιση στο Είναι, στην οποία άλλωστε αποσκοπούν δια μακροσκελών τοποθετήσεων όλες οι άλλες μεθοδολογίες.
·   Την ενόραση: Ένα επίπεδο παραπάνω, η καταπληκτική αισθητική των οραμάτων, οι ακατάληπτες περιστροφές του υπερκόσμιου κάλλους, όπως θα περίμενε ο Πλάτωνας, εξευγενίζουν τον ψυχισμό και ιάνουν τις πληγές.
·   Τη μνημονική: Η ιαματική αναδίφηση λησμονημένων αναμνήσεων δρα ψυχαναλυτικά καθώς εν ριπή οφθαλμού αποκαλύπτεται ολόκληρος ο ιστός των αιτιατών συσχετίσεων που συναπαρτίζουν την προσωπικότητα.
·      Τη μυητική: Εν συνόλω η ψυχεδελική εμπειρία αποτελεί μια πρόκληση διότι στην κατάλληλη δοσολογία της ψυχοδηλωτικής ουσίας όλα όσα ακολουθούν έχουν τον χαρακτήρα μιας δοκιμασίας που, σύμφωνα με την έρευνα του δρ. Stanislav Grof, αντανακλά ή επικαλείται την ίδια την περιγεννητική δοκιμασία με την οποία αποτυπώθηκε το πρώτο βιωματικό μας επεισόδιο, της τόσο αποφασιστικής επενέργειας για τη μετέπειτα αναπτυξιακή μας πορεία. Η επαναβίωση ή προσομοίωσή του μας βοηθάει να κατανικήσουμε άγχη που οφείλονται σε δυσμενείς περιγεννητικές συνθήκες.
   Επί αυτών των δυναμικών, η τελετουργική ψυχεδελική δίαιτα, εν πρώτοις, εκ των βάθρων θεραπεύει την ψυχή και, ακολούθως, ανοίγει διόδους προς την εκζητούμενη οντολογική αναγνώριση και τα θεσπέσια θαύματά της. Δεν είναι μόνο η αυξημένη σεροτονίνη και η προσωρινή αίσθηση ευεξίας που προσφέρει. Είναι η διανοιγόμενη αφύπνιση συμμετοχής σε ένα ευρύτερο Κοσμικό Σχέδιο, για το οποίο επίσης προσπαθούν επίπονα όλες οι άλλες μεθοδολογίες, αλλά που όμως στην σαμανική ατραπό επισυμβαίνει ως μια έκλαμψη συνειδητοποίησης. Επιπλέον, η ίαση και η αυτοπραγμάτωση χαράζουν ευφραντικά εξαιτίας της δυνατότητας επέμβασης στις αιτιατές συσχετίσεις των αναμνήσεων, δεδομένης της αυτόματης, ενστικτώδους μεταστροφής της σκέψης που οφείλεται στην ικανότητα της αστραπιαίας ψυχαναλυτικής αυτοψίας. Τέλος, είναι η ίδια η αναμέτρηση με τον θάνατο που πολλές φορές μας χαρίζει στην κάθε ψυχεδελική εμπειρία το δώρο της βαθιάς εκτίμησης του Είναι και τη γαλήνη της οντολογικής ενατένισης. Δεν εννοούμε όμως τον θάνατο τον βιολογικό αλλά τον εγωλογικό που στη λαχτάρα και την πρωτογενή αγωνία με την οποία έρχεται η προσωρινή εκμηδένιση του Εγώ –αυτής της διαβόητης κενής φούσκας!- προσομοιώνει βιωματικά τον επικείμενο αναπόδραστο βιολογικό θάνατο σε όφελος της οντολογικής μας ωρίμανσης, από την οποία και εξαρτάται η κατευόδωση ενός υγιούς πολιτισμικού οράματος.  
 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου