ΨΙΛΟΚΥΒΙΝΗ: ΤΟ ΧΑΜΕΝΟ ΕΤΕΡΟΝ ΗΜΙΣΥ

Από το ημερολόγιο ενός Ψυχοναύτη:

Όσο οι εμπειρίες μου με την ψιλοκυβίνη αυξάνονται διαπιστώνω όλο και περισσότερο ότι αυτή η ουσία αποτελεί τελικά το ιδεατό συμπλήρωμα του ανθρώπινου εγκεφάλου. Η επιτηδευμένη της επίδραση όχι μόνο επιφέρει έναν πνευματικό οργασμό αλλά κι ως δια μαγείας βοηθάει να συνάψεις διάλογο με μια μορφή ευφυίας, η οποία μοιάζει να εδρεύει παντού γύρω στον παλλόμενο χώρο. Ο διάλογος αυτός δεν περιορίζεται μόνο στη λεκτική σφαίρα αλλά θα έλεγε κανείς ότι είναι κυρίως –αν θα ευδοκιμούσε ο όρος- οπτικο-εννοιολογικός καθώς η συνειδητότητα, τρόπον τινά, κατανοεί με φωτογραφική ταχύτητα τη σύνταξη πολύπλοκων εννοιών. Σε κάτι τέτοιες στιγμές δε χρειάζεται να τις αφομοιώσεις με γραμμικό τρόπο, συναρμολογώντας τες σιγά-σιγά με τη χρήση της γλωσσικής σύνταξης. Απεναντίας, είναι πράγματι μια στιγμιαία φωτογράφιση της οποιασδήποτε πολυσύνθετης εννοιολογικής δομής. Τέτοιος είναι ο τρόπος που λαμβάνεις τις απαντήσεις απ’ αυτήν την υπερ-ευφυία, η οποία εφάπτεται στον ατομικό νου.

Η αποθέωση της ψυχεδελικής εμπειρίας έγκειται στο γεγονός ότι σε μεγάλες δόσεις αποκαλύπτεται η εν λόγω υπερ-ευφυία ως ο πυρήνας της ίδιας της ατομικής νόησης, παραταύτα, παντελώς απόκοσμη κι απεδαφικοποιημένη απ’ αυτήν… Μιλώντας διαφορετικά, η ατομική νόηση φανερώνεται να ενορχηστρώνεται από μια απόκρυφη, αγνώστου ταυτότητας ευφυία! Το φάσμα του τρόπου με τον οποίο τραβάει την προσοχή είναι ανεξάντλητο. Επίσης ο τρόπος με τον οποίο ανταποκρίνεται στις ερωτήσεις είναι πάντα απρόβλεπτος και δημιουργικός. Όλα τα αντικείμενα σ’ ένα χώρο γίνονται όργανα που υπόκεινται της επικοινωνιακής της πρόθεσης∙ έτσι, δεν είναι απίθανο να κάνει ένα νεύμα με το ελαφρύ τράβηγμα της κουρτίνας, μια επισήμανση με ένα ελαφρύ χτύπημα στο ξύλινο έπιπλο, μια δήλωση με τη συγκυριακή καταιγίδα… Συμβαίνουν πραγματικά παράξενα σημεία όταν ηθελημένα κανείς συγκεντρώνεται στην Παρουσία αυτή. Μπορεί ακόμη και να δεχτείς ένα ελαφρύ χτύπημα στο ίδιο σου τα σώμα ή να κλείσει ξαφνικά, δίχως φυσική αιτία, η πόρτα του δωματίου. Είναι απεριόριστοι οι τρόποι με τους οποίους ανταποκρίνεται στην έκκλησή σου. Το καυτό ερώτημα είναι το τι κρύβεται πίσω απ’ αυτή τη ζωηρή ανταπόκριση. Το ερώτημα αυτό είναι τόσο ριζοσπαστικό που όποια απάντηση κι αν το συμπληρώσει, όσο συντηρητική κι αν είναι αυτή, σίγουρα εξακολουθεί να απειλεί να γκρεμίσει συθέμελα τα επιστημολογικά θεμέλια του Δυτικού Πολιτισμού. Γιατί ας πούμε ότι η πιο συντηρητική εκδοχή είναι ότι πίσω απ’ αυτή την ανταπόκριση κρύβεται μια μορφή νοημοσύνης εξωγήινης προέλευσης, της οποίας η τεχνολογική ανάπτυξη την καθιστά ικανή να διαχειριστεί τον ίδιο το χωροχρόνο- κάτι σαν ο πλανήτης μας είναι το πείραμά τους, δηλαδή. Αυτό είναι το συντηρητικό σενάριο! Δεν υπάρχει περαιτέρω συμβιβασμός με τη λογική, εκτός κι αν αντιτείνει κανείς ότι όλα αυτά είναι παραισθήσεις. Όμως όσοι ισχυρίζονται κάτι τέτοιο δείχνουν το πόσο μακριά βρίσκονται απ' αυτή την εμπειρία, καθώς αν θα τη δοκίμαζαν θα έβλεπαν από μόνοι τους ότι η ρεαλιστικότητα της παραίσθησης έχει κι αυτή τα όριά της. Η παραίσθηση γίνεται ισχυρή σε συστοίχιση με το βαθμό παραληρήματος- λοιπόν, δεν υπάρχει κανένα παραλήρημα με την ψιλοκυβίνη και εξάλλου τα παράξενα απτά αυτά συμβάντα γίνονται και σε συντροφικές ψυχεδελικές εμπειρίες, ακόμη κι όταν υπάρχει στην παρέα άτομο που δεν έχει λάβει την ουσία…

Πιστεύω βαθιά πάντως ότι αυτή η πανταχού παρούσα ευφυία είναι κάτι πολύ πιο ριζοσπαστικό από έναν εξωγήινο (έτσι τουλάχιστον όπως τον αναπαριστά το δυτικό φαντασιακό). Είναι κάτι το οποίο δεν είμαστε ακόμη έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε, κάτι το πολύ παράξενο! Κάτι το οποίο δεν έχουμε τα διανοητικά εφόδια να το εξηγήσουμε, πολύ απλά επειδή δεν έχουμε την κατηγορία να το κατατάξουμε. Προς το παρόν αυτό το συμπέρασμα οδηγεί στην αόριστη έννοια του «Θεού» ή της «Ανώτερης Δύναμης» και παρότι είμαστε εξοικειωμένοι με αυτή την κοινότοπη ιδέα από τις απαρχές της ανθρώπινης αυτό-ανακλαστικότητας, ωστόσο βιωματικά είμαστε απολύτως «πρωτόγονοι» τούτης της ερωτηματοθεσίας. Η έννοια του θεϊκού είναι βαθιά ριζωμένη στο Ασυνείδητο του είδους μας, όμως αυτή η καθιέρωση και η ιδεολογική εξοικείωση με αυτό το οντολογικό ενδεχόμενο είναι που καλύπτει μια πραγματικότητα που όταν ξαφνικά γίνεται άμεσα αντιληπτή ως γεγονός μας προκαλεί μια ευχάριστη φρίκη… μια άφατη έκπληξη και μια καθολική επανάσταση στη συνείδησή μας.

Είναι παράδοξο, λοιπόν. Η ύπαρξη της πιο κοινότοπης και οικουμενικής ιδέας  είναι και το πιο ριζοσπαστικό, το πιο ιδιάζων γεγονός. Όταν συμβαίνει αυτό το γεγονός, η ιδέα του θεϊκού από ιδεολογικό φετίχ των μαζών και από απλή λογοκεντρική επίστρωση της διανόησης γίνεται το ίδιο το θεμέλιο τούτης της διανόησης, ο πλοηγός της οποιασδήποτε (κι όχι απλώς της θρησκευτικής) ιδέας, η πιο προσωπική και ιδιάζουσα επαφή της υποκειμενικότητας με το Άλλο. Ξαφνικά, το εικονικό, το φαντασιακό μετατρέπεται ως ο ίδιος ο αυταπόδεικτος ιστός της πραγματικότητας, ο αδιαφιλονίκητος πυρήνας του εφικτού! Είναι άραγε έτοιμος ο σύγχρονος άνθρωπος, ο τόσο απορροφημένος στις υλιστικές του προσδοκίες ή ανησυχίες, να αφομοιώσει αυτή την πραγματικότητα; Είναι έτοιμος να περάσει από τη σφαίρα του ορθολογικού ψιττακισμού σε αυτή του βιωματικού Παραδόξου;

Όμως οι εκπλήξεις της ψιλοκυβίνης δεν τελειώνουν εδώ (δεν τελειώνουν πουθενά, εδώ που τα λέμε). Ακόμη κι αν αποδεχτούμε ότι αυτή η υπερ-ευφυία είναι η επιμέρους ανταπόκριση της Κοσμικής Συνείδησης, την οποία εμείς οι Δυτικοί συνηθίσαμε να αποκαλούμε αδιαφανώς «Θεός», ο τρόπος με τον οποίο παρουσιάζεται, τα υπόρρητα αιτήματά της, ο τρόπος με τον οποίο παιγνιδίζει με την ανθρώπινη διάνοια διαφέρει ουσιαστικά από την ιδέα του «Θεού» που έχουμε κληρονομήσει από τις πατριαρχικές θρησκείες. Σε παγκόσμια κλίμακα, καμία θρησκεία δεν πλησιάζει ούτε στο ελάχιστο με αυτό που αντιλαμβάνεσαι υπό την επήρεια της ψιλοκυβίνης. Ίσως ο Ινδουισμός και η θεοσοφία του Τάο να είναι πιο κοντά, όμως μπροστά στην οργανική ζωηρότητα του φαινομένου δεν είναι παρά καρικατούρες του. Φαίνεται λοιπόν ότι η διαχρονική ερμηνεία που έχουμε δώσει στο εξεζητημένο αυτό φαινόμενο να είναι μια φτωχή απόπειρα, η οποία στο σύνολό της έχει παρεκκλίνει του εστιακού της σημείου. Ίσως προϊστορικά οι ανιμιστές της πανσημίας και του ερμηνευτικού οίστρου, εξαιτίας της συμβίωσης τους με ενθεογενή βότανα, να είχαν αυτή την ορθή κι ακριβέστερη αντίληψη της Κοσμικής Συνείδησης. Με την πάροδο του χρόνου όμως και την καταστολή αυτών των ιερών φυτών από τη διατροφή μας, η προϊούσα παρερμηνεία συσσωρεύτηκε και δημιούργησε εν τέλει μια εντελώς άστοχη θεωρία, έναν Θεό που αντικατοπτρίζει την αποξηραμένη κρούστα της πνευματική μας πενίας.

Η θεότητα όμως που παρουσιάζεται στην ηδύφωτη εμπειρία του μανιταριού είναι και η αποκάλυψη του τι προσπαθεί να απεικονίσει ή μάλλον να διαστρεβλώσει το θρησκευτικό δόγμα. Η αποκάλυψη συνίσταται στο εξής: Ο χώρος είναι φύσει νοητικός. Τα ηλεκτρόνια, τα μόρια, τα κύτταρα, όλα είναι ιδιότητες του Νου που διοχετεύεται στους μεμονωμένους εγκεφάλους δημιουργώντας την ψευδαίσθηση της εξατομίκευσης. Επιπλέον, ο χώρος έχει ένα απειροστό βάθος στον μικρόκοσμο που μόνο με τις ψυχεδελικές ουσίες μπορεί να γίνει αισθητό- από εκεί θαρρείς εκπηγάζουν όλα τα θαύματα των ανώτερων διαστάσεων (δήλωση που υποστηρίζεται από τη Θεωρία των Υπερχορδών που τοποθετούν τις ανώτερες διαστάσεις όντως στον μικρόκοσμο). Η Νοημοσύνη αυτή, η οποία διαλέγεται με τον ατομικό νου, είναι ανεξάντλητα μυστήρια και κάνει αισθητή την παρουσία της όταν αυτό το μαγματικό μέρος του χώρου γίνεται αισθητό. Τότε δείχνει ότι είναι γεμάτη απαράμιλλο χιούμορ, δαιμόνια, άμεση, εξωγήινη με την έννοια ότι δεν είναι ούτε στο ελάχιστο ανθρωπομορφική, απρόβλεπτη, παιγνιώδης· συσχετίζεται με τον άνθρωπο υπό τους κανόνες που θέτει η ίδια η αυθαίρετη του συλλογιστική και είναι προπάντων ερωτική, συντροφική παρά δεσποτική, διαλλακτική παρά απόλυτη∙ κατανοεί πλήρως την αδυναμία μας προς ανάρμοστες συμπεριφορές και με λεπτότητα, γούστο και συμπάθεια ανυψώνει σταδιακά το πνεύμα παρά θέτει επιβλητικά τους νόμους και τις απορρέουσες επιπτώσεις τους.

Η ψιλοκυβίνη φανερώνει ένα θεϊκό που αξίζει να αγαπήσεις κι ως εκ τούτου μεταρσιώνει το θρησκεύεσθαι σε μια συναρπαστική περιπέτεια…