ΣΗΜΕΙΑ

 

"Είμαστε μέρος μιας συμβιωτικής σχέσης με κάτι το οποίο μεταμφιέζεται ως εξωγήινη εισβολή ώστε να μη μας θορυβήσει"

- Terence McKenna

Ποιός περίμενε τέτοια γενναιοδωρία; Όταν κάποτε εκχωρούσα τον εαυτό μου στις προπαρασκευασμένες έννοιες της σχολικής εκπαίδευσης και βρισκόμουν υπό την κατήχηση του «ορθολογισμού» κατά τρόπο που στέρευαν τους ουρανούς από σημεία και τέρατα, ποιος θα περίμενε τότε ότι η ενηλικίωση θα άνοιγε αργότερα τους κρούνους ενός φαντασιακού οίστρου εξ αυτών; Όχι ως αφαίρεση ή λογοτεχνική υπερβολή… δεν είναι καν ρητορικό σχήμα. Τις προάλλες, απλώς κάθισα το σούρουπο στον κήπο πίνοντας στοχαστικά ένα φλιτζάνι φασκόμηλο και καθώς παρατηρούσα την ψυχοδυναμική της εμπειρίας μου που μου διάνοιγε η τρυπταμίνη, αντιλαμβανόμενος το πόσο ανόητο είναι να βιάζεσαι να βγάζεις συμπεράσματα («νιώθω έτσι», «μου συμβαίνει αυτό») επί ενός φύσει ρευστού πεδίου όπου όλες οι συναισθήσεις δεν είναι παρά αείποτε τείνουσες κι ότι όταν υπάρχει, φερ’ ειπείν μια υποβόσκουσα θλίψη δεν είναι παρά η προοδευτική συνθήκη της εξιλέωσης… Πάνω σε τέτοιες σκέψεις συνέβη. Τα σημεία ήρθαν με τον πιο γενναιόδωρο τρόπο. Σε ποιον να το πει κανείς και να τον πιστέψει, ιδίως όταν η εξιστόρηση ενέχει τον παράγοντα της βοτανολογικής παρέμβασης. Κι όμως ήταν πέρα ως πέρα αληθινό… ξανά. Αυτά τα θεσπέσια σημεία (τα τέρατα!), στον επαναλαμβανόμενο ρυθμό της φανέρωσής τους, έχουν πλέον κατοχυρωθεί στο νου μου ως η απόλυτη πραγματικότητα. Πιο πραγματικό από πραγματικό! Το πώς η επικράτεια του πραγματικού έχει επεκταθεί εντυπωσιακά εκεί στις απαγορευμένες παρυφές του φαντασιακού είναι κάτι το ανεκδιήγητο.

Κοιτώντας λοιπόν στον ουρανό του δειλινού ψυχανεμίστηκα ένα κάλεσμα, ένα μυστηριακό «ψιτ» από τα έγκατα του νου μου ή από τους ουρανούς (έχει μήπως σημασία η διαφορά;) και προτού καλά-καλά το συνειδητοποιήσω είδα την πιο ευφραντική και φερέλπιδη λάμψη της ζωής μου. Ένα ζωηρό φαντασιακό σπέρμα φωτός, σκέτο φωτεινό πλάσμα (όχι όχημα, όχι άγγελος, όχι δαίμονας, τίποτε που να αγγίζει τις ανθρωποκεντρικές μας ερμηνείες) διέγραψε αργά και σταθερά, σε ύψος περίπου εκατό μέτρων, την τροχιά ολόκληρου τ’ ουρανού, σα μια πυγολαμπίδα της ανώτερης διάστασης με χαιρέτησε με εξωπραγματική αγάπη, διαβεβαιώνοντας με αδιανόητο εξαρθρωτικό θράσος ότι όλο αυτό είναι αληθινό: όχι τόσο αυτό που ζούμε στα πλαίσια της θεσπισμένης πραγματικότητας, αλλά εκείνο το άλλο που είναι υπαρκτό στην δική του ευρύτερη οικολογία.

Ένα πύρινο σπέρμα φωτός καθαίρεσε ακόμη μια φορά τους νόμους του «πραγματικού» και διέγραψε μια τροχιά ρήξης για όσους τολμούν να το δουν. Δεν αποτελεί σολιψιστική εμπειρία ούτε διαβεβαίωση της μοναδικότητας κάποιου. Είναι συλλογικό και εντελώς απρόσμενα αποκαλύπτεται σε όσους ψυχονοητικά εξελιγμένους στρέφονται προς την τρυπταμινοειδή έκσταση…

Και μετά άλλο ένα, μα δεν τσιγκουνεύτηκε ούτε τότε διότι ξαναφάνηκε ως σταθερό σημείο στον ουρανό που αναβόσβηνε σκανδαλωδώς για τις ερμηνευτικές προκαταλήψεις της αστικής μας ασφυξίας. Και μετά άλλες δυο ασύλληπτες τροχιές που η ταχύτητά τους και η απόλυτη κομψότητα της ευθύγραμμης κίνησής τους απέκλεισε κάθε υπόθεση για πεφταστέρια ή δορυφόρους, που πιο πολύ έμοιαζαν με βολίδες λέιζερ.

Τι συμβαίνει στον πλανήτη μας;

Ποια ευρύτερη οικολογία εγκολπώνει την τρισδιάστατη αναπάρασταση του νευρικού μας συστήματος;

Ποια η σχέση των νευροδιαβιβαστών με αυτές τις απτές υλικές αποκαλύψεις;

Και κυρίως, ποιες ευφραντικές ψυχικές ταχύτητες της έκστασης μας περιμένουν όλους, αργά ή γρήγορα;